‘Aletheia’ is de opvolger van Sutrah’s debuut album ‘Dunes’; een album dat in september 2017 verscheen en veelal zeer lovende kritieken kreeg. “Het gebruik van zowel briljante technische death metal als hunkerende spirituele melodieën maakt ‘Dunes’ een krachtig luistergeluid van begin tot eind.” bejubelde het Britse muziektijdschrift Kerrang destijds. Waar het debuut album nog in eigen beheer uitkwam, heeft het Canadese drietal nu onderdak gevonden bij The Artisan Era.

Het viertal, Laurent Bellemare (Basalte, Serocs), Claude Leduc (Chthe’ilist), Alex Bao (RGRSS) en (gastmuzikant?) Kévin Paradis (Benighted, Mithridatic) nemen ook nu de muzikale invloeden van de bands waarin ze actief zijn mee (duh!) en daarnaast put het drietal inspiratie uit acts als bijvoorbeeld Beyond Creation, Gorguts, Lykathea Aflame, Martyr en Nile. Het album, zo je wilt: de EP, opent met ‘Variation I.i – Umwelt’: een bijna vier minuten durende track, die vooral als intro dient en een mystieke sfeer neerzet. ‘Variation I.ii – Lethe’, ‘Variation II.i – Dwell’ en het bijna zestien minuten durende ‘Variation II.ii – Genèse’ vervolmaken het kwartet aan nummers op het bijna half uur durende schijfje. In tegenstelling tot menig technical death band dat je probeert te overweldigen met vingervlugheid, snelheid en brutaliteit, leunt Sutrah veel meer op de composities, de sfeer en inhoud. Complexiteit en zwaarte voeren de boventoon, pakkende riffs en een recht-toe-recht-aan benadering kenmerken de uitvoering. Hierbinnen worden oosterse filosofie en mythische benadering feilloos geïntegreerd. De oosterse invloed in de muziek van Sutrah wordt versterkt door het gebruik van diverse inheemse instrumenten, als bijvoorbeeld een gangsa en een reyong (muziekinstrumenten die worden gebruikt in Indonesische gamelan), maar ook door het gebruik van chants. De composities zijn robuust, gepassioneerd, donker en dicht, staan vol inventieve, onheilspellende riffs, eigenzinnig baswerk, wispelturig ritmewerk en zijn overladen met een geheimzinnige, esoterische sfeer.

Wanneer technische prestaties en artistieke composities moeiteloos samengaan zoals op ‘Aletheia’ en als zwaar, donker geweld tot een haast harmonieuze sereniteit wordt ingekleurd, dan kan ik niet anders dan daar met zeer veel ontzag en waardering naar luisteren. Wat een prachtig album…