Er zijn van die bands waarbij het maken van een recensie geen uitdaging is. Bands waarvan je ruim van tevoren al weet wat je gaat krijgen, bands die je zelden tot nooit verrassen. Ook niet in de zin dat er ineens een vreselijk slecht of juist vreselijk goed album wordt afgeleverd. Eigenlijk is elk album een doorslag van het vorige, of in modernere termen een ctrl-c, ctrl-v werkje en een luie recensent kan eigenlijk volstaan met het overtikken van de recensie van het vorige album. Colour Haze is een goed voorbeeld van een band waarbij dit zonder grote bezwaren zou kunnen. Al vijfentwintig jaar lang verplaatsen ze de Californische desertrock naar het zuiden van Duitsland en zetten ze het genre dusdanig naar hun hand dat ze intussen als een van de vaandeldragers ervan gezien kunnen worden.

Al die vijfentwintig jaar brengt het trio, dat sinds mensenheugenis uit gitarist Stefan Koglek, bassist Philipp Rasthofer en drummer Manfred Merwald bestaat, met ijzeren regelmaat platen uit die slechts in details van elkaar verschillen. Het laatste werkstuk verscheen onlangs en heet ‘We Are’. In eerste instantie lijkt ‘We Are’ een bovengemiddeld sterk dertiende hoofdstuk van het langlopende verhaal Colour Haze maar na een paar nummers vallen een paar subtiele wijzigingen op die verder gaan dan punten en komma’s op een andere plek. Langzaam werd duidelijk dat dit keer het simpelweg overschrijven van een oude recensie niet zou werken. Zeker de eerste songs hebben een lekker vet rockgeluid en doen daarmee denken dat Colour Haze de melodieuzere, bijna middle of the road achtige benadering die de afgelopen albums overheerste achter zich heeft gelaten en terug naar de bron is gegaan. Peace Brothers and Sisters! Wat verder vooral opvalt is dat meer nog dan op voorganger ‘In Her Garden’ gekozen is voor een verbreding van het geluid. We horen in bijna elk nummer toetsen en een blik op de liner notes leert dat er toch een verrassing heeft plaatsgevonden: Colour Haze is niet langer een trio, maar stilletjes uitgebreid tot een kwartet. Voor een band als Colour Haze is dit bijna revolutionair: de eerste verandering in de lineup in meer dan twintig jaar. De nieuweling heet Jan Faszbender en hij brengt een uitgebreide verzameling meest klassieke keyboards mee. Van een Fender Rhodes elektrische piano tot Hammond orgel en Moog, het is allemaal terug te horen op ‘We Are’. En naar mate je langer luistert naar dit album rijpt de gedachte dat vers bloed precies dat was wat Colour Haze nodig had. De laatste jaren ging het steeds meer op de automatische piloot en was het wachten op het moment dat de stekker definitief uit de versterker getrokken werd. Nu klinkt er een nieuw elan en deels ook een nieuw geluid, binnen de strak afgebakende kaders van het Colour Haze spectrum, dat dan weer wel.

Een song als ‘Be With Me’ biedt dan op een ander vlak weer vernieuwing. Grotendeels instrumentaal wordt het gedragen door de jazzy saxofoon van gast Florian Riedl en – natuurlijk – de breed uitwaaierende gitaarsolo’s van Stefan Koglek. De songstructuur is verder dan ooit van de stonerbron verwijderd en leunt nadrukkelijk tegen klassieke krautrock aan. Eindelijk zoekt (en vindt) Colour Haze ook dichter bij huis inspiratie. Goed, het is geen eindeloze freakshow zoals Guru Guru, noch de repetitieve motorik van Neu! maar de mannen van Colour Haze lijken wel degelijk naar de groten uit de lokale muziekgeschiedenis geluisterd te hebben. Het afsluitende ‘Freude III’ is misschien het minste nummer van het album, al is het allerminst slecht. Ook hier is weer een aardig duel te horen tussen Kogleks gitaarkunsten en de verfrissend overkomende wall of sound die Faszbender op momenten uit zijn antieke toetseninstrumenten tovert. Ongetwijfeld niet geheel toevallig eindigt het nummer met van die typische ouderwetse synthesizer bliepgeluiden.

Helaas is het niet alleen maar hosanna. Wat er precies aan de hand was tijdens de opnames in het (voor de Müncheners van Colour Haze) verre Hamburg, geen idee. In ieder geval lijkt het alsof de stem van Stefan Koglek nog minder is dan hij al was. Piepend, gruizig en tegen het valse aan doet hij zijn ding. Koglek was nooit een groots zanger, maar zo beroerd als op ‘We Are’ klonk hij in mijn herinnering nog niet eerder. Gelukkig draait het bij Colour Haze niet om de zang en blijven zijn bijdrages relatief beperkt. De muziek is min of meer live in de studio opgenomen met minimale editing en overdubs, vertellen de liner notes nog net niet juichend. Iets zegt me dat het zinnig was geweest om de zangpartijen opnieuw op te nemen op een moment dat Stefan Koglek wat beter bij stem was. Keuzes, keuzes. De keuze om verder te gaan als kwartet was in ieder geval een goede. ‘We Are’ is hiervan het eerste bewijs.