Sūrya laat met hun tweede album een duidelijk doorontwikkeling horen en bestookt ons met een beklemmende, bijna hopeloze atmosfeer. De ideale plaat om al die zomerse waterpret om te doen slaan in een lange, herfstachtige afdaling. De Britten gebruiken deze plaat om beelden op te wekken van de tijd waarin we nu leven – een zogenaamde beschaving waarin nog maar heel weinig echt beschaafd is.

Ze doen dit met een verfrissend post metal geluid. Verfrissend in vergelijking met het vette maar niet bepaald originele geluid dat veel bands produceerden na de opleving van het genre door o.a. Amenra. Sūrya maakt gebruik van de welbekende opbouw van deze stijl, maar verplaatst zich in de nummers al snel naar het hardere en ietwat snellere gebeuren waardoor de climax wellicht minder heftig is maar je wel constant actie beleeft. Door wat disonnanties in de mix te gooien ontstaan er uitgestrekte, grauwe landschappen. Het geluid op dit album is intenser dan die op voorganger ‘Apocalypse A.D.’ en dit keer wordt er ook gebruik gemaakt van gesproken passages en zelfs spaarzame vocalen, hetgeen voor een absoluut onheilspellende achtergrond zorgt.

Een fijn post metal album met een goed doom gehalte, ‘Solastalgia’ is niet voor hen die snel wegzakken in negatieve emoties – tenzij je daar natuurlijk van houdt. Dat gezegd hebbende is dit geen negatief album omdat het de luisteraar aanzet tot nadenken; de flarden tekst die je hoort, gekoppeld aan de zware, muzikale wendingen moeten genoeg zijn om de fantasie – of moet ik zeggen: de realiteit – te prikkelen.