De debuutplaat van het Italiaanse Supervoid heeft de treurige titel ‘The Great Nothing’; een titel die gelijk heel groots en ook heel vernietigend klinkt. Mooi vind ik dat, als je met een korte naam toch een hoop tragiek kunt oproepen. Supervoid kiest er voor om een geheel instrumentaal album op te nemen, waarbij in plaats van vocalen de cello wordt gebruikt. En niet zomaar één, maar die van Jo Quail, die celliste uit Engeland. Een vrouw die steeds vaker opduikt in de wondere wereld des metalicus.

‘The Great Nothing’ is een mooie titel, eentje die past bij wat we krijgen voorgeschoteld. Een prachtige, zij het een ietwat donkere, instrumentale confrontatie met alles dat zich binnenin je ziel afspeelt. Vandaar dat ik het ook schaar onder het label post metal. De meeste van deze nummers hebben een rustige opbouw naar iets dat veel duisterder is. Via gitaarwerk, drums, volgens mij ook het één en ander aan synthesizer en de voornoemde cello komen we terecht in een wereld waarin we van een kalme basis overgaan in een crescendo van overweldigende geluiden. Geluiden die de luisteraar in een enigszins ongemakkelijke situatie plaatsen, en die aan de andere kant ook weer heel fijn en comfortabel voelen.

Bereid je voor op een aantal machtige riffs en een experimentele insteek. Deze muziek moet je sowieso even de kans geven denk ik, aangezien er een heleboel gebeurt en het over het algemeen vrij heavy klinkt. Dat er in de toekomst wel vocalen zullen zijn wordt niet uitgesloten (ik ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn) en al met al denk ik dat we aardig wat verandering en progressie kunnen verwachten van Supervoid.