De naam en hoesontwerp kunnen doen vermoeden dat we hier te maken kunnen hebben met een band uit het stoner segment. Oké, ze kunnen aardig doorzagen met moddervette riffs, maar ondanks dat Black Sabbath ook vast zijdelinks tot hun referentiekader behoord, hebben deze mannen toch een meer weg van de mainstream classic rock van de stevigere soort. Meermaals doen passages me enigszins denken aan land en labelgenoot Electric Mary. Ook hier een mooie balans tussen stevige riffs en melodieuze ingrediënten. Een beetje Aerosmith, wat Whitesnake, een scheut Extreme, en misschien wat sleazy zijstraatjes in de blender, en je komt aardig in de buurt. Qua zang zou je in termen van soul en bite aan een light-combinatie van Chris Robinson, Jeff Keith en Biff Byford kunnen denken, de ritmesectie lijkt niets te veel te doen, maar is uitermate effectief en toch stiekem best creatief, en de gitaren zijn erg smakelijk van zompig riffend tot melancholiek tokkelend of sprankelend solerend. Misschien komt die gitaar nog wel het mooist uit in de lichtelijk belegen ballade ‘My Angel’ waar de solo het opeens naar een ander niveau tilt; kippenvel! En wederom weer eens aangetoond dat een goede solo niet per sé uit notenpoepen op warp-snelheid hoeft te bestaan. Neil Young (mag ik die hier wel noemen?) deed dat ook eens met maar een paar noten met de juiste “feel”; heerlijk! Wat die zompige riffs betreft kan ik bijvoorbeeld ‘Sideways’ of ‘Pretty Flowers’ (met hoekige, dwarse Extreme-achtige invulling), of het lompe ‘I Am Tomorrow’ aanbevelen. Maar eigenlijk hebben alle nummers een heel lekker weg-hap gehalte.  Heel fijn tijdens een (lange) autorit of bij de barbecue (met biertjes).