Vai/Gash is niet zomaar een nieuw album van Steve Vai. Het betreft hier opnames die al sinds de jaren negentig op de plank liggen. Steve Vai had destijds het idee om een typisch rock album te maken, met muziek die past bij het motorrijden dat hij destijds veel deed met vrienden, waaronder John ‘Gash’ Sombrotto. Sombrotto had voordat hij Steve Vai leerde kennen al een ongeluk gehad, waarbij hij 60% verbrand was. Ze leerden elkaar kennen en Vai hoorde de stem van Gash en besloot dat die stem paste bij de songs die hij had geschreven. Na de opnames kwam echter het onfortuinlijke bericht dat Sombrotto was omgekomen bij een motorongeluk. Sinds die tijd lagen de opnames op de plank en worden nu eindelijk uitgebracht. Het is een sound die je niet direct bij Vai verwacht, hoewel de periode bij David Lee Roth nog het beste als vergelijking kan worden gebruikt, zonder het theatrale geluid dat zo kenmerkend is van Diamond Dave. De 8 songs zijn niet allemaal even sterk in de zin de ze niet alle een eigenschap hebben die zorgt dat een song blijft hangen. Een voorbeeld hiervan is ‘Woman Fever’ dat voorbij is voor je het weet zonder enige impact. Vocaal gezien vind ik Gash ook niet altijd overtuigend, maar hij heeft wel de sound die veel zangers hadden in de jaren tachtig, in bands als Black ’N Blue en Poison bijvoorbeeld. De muziek moet je dan ook in die richting zoeken, lekker weinig diepgang en te gebruiken als soundtrack bij een roadtrip. Meer als een tussendoortje kan ik er echter niet van maken. Misschien is het schrijven van rock songs met een kop en een staart op de klassieke manier niet aan Steve Vai besteed en gedijt hij meer in de progressieve wereld. Maar een passend eerbetoon aan John ‘Gash’ Sombrotto is het zeker geworden.