Bij het woord Stallion moet ik meteen denken aan Wild Stallions, de band van Bill & Ted in de gelijknamige films, verplichte kost trouwens voor hardrockers. De band Stallion blijkt ook een nummer met die titel op hun repertoire te hebben. Dit is een Duitse band die opereert in het eighties heavy metal genre. De muziek, de teksten, de kleding, de poses: alles heeft een tachtiger jaren feel. Zo doet de openingstrack van het album ‘Waking the Demons’ direct denken aan Accept in hun beste tijd (de tachtiger jaren dus). Snelle metal, superstrakke slaggitaarpartijen en een (in positieve zin) gillende zanger.

Dat er qua snelheid nog wat opgeschakeld kan worden bewijst de band in ‘No Mercy’, de tweede track van de plaat waarbij de invloeden van de hardere nummers van Judas Priest er erg dik bovenop liggen, vooral als het om de zang gaat. De achtergrondzang bij dit nummer is dan weer geschoeid op een band als Anthrax, de New York hardcore schreeuwtjes, zeg maar. Het nummer met de vrolijkste titel van het album ‘Die With Me’ is een lang episch stuk van acht minuten waarbij het tempo lager ligt dan de rest van het album maar mede daardoor is de impact des te groter. Zanger Pauly is op deze track wederom geïnspireerd door Mr. Halford.

Je kunt met dit album van Stallion een leuk spelletje spelen met je hardrockvrienden op een zaterdagavond. Zet de plaat op en roep bij elke track welke band de invloed is geweest. Ik heb er nu aan aantal genoemd, en aan dat rijtje kun zouden ook AC/DC en KISS nog kunnen worden toegevoegd. Een eigen geluid heeft Stallion dus totaal niet, maar dat hoeft voor de fans van de groep geen enkel probleem te zijn. Stallion heeft en houdt de wortels sterk in de jaren tachtig klei, en levert met deze ‘Slaves of Time’ hun alweer zesde (!) release af. Alleen al voor hun doorzettingsvermogen verdient de Duitse band een pluim.