Vorig jaar was ik getuige van een van de beste live shows van dat jaar, of misschien wel van de afgelopen jaren. Sons Of Apollo was toen de afsluitende act op vrijdag van ProgPower Europe 2018, wat de lat erg hoog legde voor de afsluitende bands op zaterdag en zondag. Het kwam voor mij als een verassing dat ik de band zo goed vond want ik vond het debuutalbum ‘Psychotic Symphony’ eigenlijk niet zo fantastisch als vele anderen. Maar Sons Of Apollo bleek zowaar een geweldige live band te zijn, waardoor de muziek wat beter tot zijn recht komt. Dit had eigenlijk niet als een verassing mogen komen want de individuele muzikanten zijn allemaal podium beesten, voornamelijk zanger Jeff Scott Soto is echt een specialist in optreden. Toen ik zag dat de band de handen ineen hadden geslagen met het mooie evenement in Plovdiv, Bulgarije, waarin elk jaar een bekende metal band samen speelt met een orkest, en hiervan een live album van zou uitbrengen, was is erg benieuwd naar het resultaat. Het album kreeg de titel ‘Live With The Plovdiv Psychotic Symphony’ en is eind Augustus uitgekomen. Is het de moeite waard om dit album te kopen?

Om eerlijk te zijn kan ik dat antwoord niet met een volmondige ja of nee beantwoorden, laat ik het proberen uit te leggen. De muzikanten spelen fantastisch, niet foutloos maar dat is juist iets wat ik waardeer bij Sons Of Apollo, het is wat slordiger dan een band als Dream Theater maar de mannen geven daarentegen een veel dynamischere live show waardoor de muziek een boost krijgt. Dit is knap vertaald in de mix van het album, wat zeker niet makkelijk zal zijn geweest. Echter lijkt het orkest bijna helemaal weg te vallen door het muzikale geweld van de band en voegt dus maar zelden iets toe aan de muziek. Ik heb zelfs mijn studio speakers gebruikt om het orkest te kunnen horen, helaas zonder resultaat. Toch heb ik het gevoel dat niet alleen de volume van het orkest het probleem had kunnen oplossen, ik denk dat ook de partijen van het orkest veelal hetzelfde zijn als de keyboardpartijen van Derek Sherinian. Zodoende is het orkest is dus geen reden om dit album te kopen, maar misschien dat de covers op het album wél een reden zijn om de plaat aan te schaffen. De band heeft een aantal klassiekers uit de kast getrokken, waaronder ‘The Show Must Go On’ van Queen, ‘Kashmir’ van Led Zeppelin, ‘Gates Of Babylon’ van Rainbow, en ‘Dream On’ van Aerosmith. Natuurlijk zijn ook liedjes van Dream Theater niet vergeten, zo worden ‘Lines In The Sand’, ‘Hell’s Kitchen’, en ‘Just Let Me Breath’ gespeeld, en als Dream Theater fan moet ik eerlijk toegeven dat ik erg blij wordt van deze covers (hoewel de gitaar solo’s van John Petrucci wel echt beter zijn).

‘Live With The Plovdiv Psychotic Symphony’ is een uitstekend live album van Sons Of Apollo, die naast eigen nummers ook nog eens een vrachtlading covers speelt. Het risico met covers is echter dat niet iedereen dezelfde nummers even goed vind, ze hadden van mij bijvoorbeeld ‘The Pink Panther Theme’, ‘Comfortably Numb’ (Pink Floyd), ‘And The Cradle Will Rock’ (Van Halen) en ‘Diary Of A Madman’ van Ozzy Osbourne mogen overslaan. Daarnaast staan ook de solo-spots van Bumblefoot en Billy Sheehan op het album, en hoewel deze technisch erg knap gespeeld zijn is het eigenlijk niet echt interessant om naar te luisteren, het klinkt vooral als snel gepingel zonder enige vorm van structuur. Ter afsluiting vind ik het, zoals eerder gezegd, erg jammer dat het orkest op de achtergrond is gezet, waar ik zelf erg naar heb uitgekeken. Als fan van de band kan je deze plaat blind kopen, maar als je niet per sé een groot liefhebber bent dan zou ik adviseren om het album eerst even aandachtig te beluisteren. Door de bank genomen is het wel een werkstuk wat mij met plezier laat terugdenken aan het onverwachte geweldige concert op ProgPower Europe.