Met ‘Ótta’ heeft Sólstafir ons een genrebepalend album geschonken, maar drie jaar later bewees het excentrieke viertal uit IJsland op ‘Berdreyminn’ dat er nog ruimte was binnen de evolutie van Viking/black metal naar (post)rock om innovatieve elementen te integreren. De eclectische muziek, boordevol contrasten, is altijd een gedroomde weergave geweest van de natuurkrachten in hun thuisland, maar keert zich album na album ook meer tot de innerlijke ziel van de eilandbewoners. Daar is het nieuwe album ‘Endless Twilight Of Codependent Love’ een fascinerend voorbeeld van.

Sólstafir heeft zich ontwikkeld van ruwe diamant tot een band met een uniek geluid waarin herkenbaarheid een troef is – denk maar aan de welhaast geestverruimende, uitwaaierende klanken, de diepe weemoed in de (grotendeels) cleane zang en de atmosferische passages vol mystieke grootsheid – maar waarin telkens toch enkele verrassingen verborgen zijn. Na de lange epossen ‘Akkeri’ en ‘Drýsill’ waarin slepende klanktapijten contrasteren met stug rockende stoerheid, is het verhalende ‘Rökkur’ helemaal anders dan het met blastbeats en schrille vocalen getooide ‘Dionysos’. Kortere songs als ‘Til Moldar’ en ‘Alda Syndanna’ blijven bij de essentie van hun kunst, terwijl ‘Or’ beklijft met een bluesy duisternis die afdaalt naar de diepste emoties. Zowel vocaal als instrumentaal wordt elke karakteristiek van deze band op dit album nog verfijnd en geperfectioneerd, dit echter zonder steriel of te gepolijst te gaan klinken. Enkel ware artiesten kunnen balanceren op deze dunne scheidingslijn tussen oprecht en gekunsteld, zodat ook ‘Endless Twilight Of Codependent Love’ een album is dat groeit in waarde en eclectisch genoegen na elke luisterbeurt en dat zijn nog steeds de schijven die ons het langst bijblijven.