Lords of Metal
Arrow Lords of Metal
Smoulder – Violent Creed Of Vengeance
Cruz Del Sur Music
Release datum: 21 april 2023
“Dit is een erg verdienstelijk album met als enig puntje van kritiek dat de songs meerdere luisterbeurten vergen vooraleer ze toegankelijk worden”
7.9/10
Vera Matthijssens I 19 mei 2023

Smoulder is een Canadese band die epische, vrij energieke heavy doom metal speelt. In 2019 brachten ze het debuut ‘Times Of Obscene Evil And Wild Daring’ uit dat een goede indruk maakte bij fans van Solitude Aeternus en Manilla Road. De eerlijkheid gebiedt me te melden dat ze dat niveau niet halen, ook niet op deze tweede worp die ‘Violent Creed Of Vengeance’ gedoopt werd.

Het doom element is voornamelijk te vinden in de teksten – een pleidooi tegen misdaad, misbruik en hoe misdaden tegen de mensheid soms op een ongelofelijke manier goedgepraat worden – en in de langgerekte zang en noten. Het echtpaar Sarah Ann (zang) en Shon Vincent (gitaar) vormt de drijvende kracht achter Smoulder. In 2022 verkasten zij van Canada naar Finland en niet eens veel later waren alle Canadezen vervangen in Finnen zodat men live kon optreden. Het echtpaar weet dus van aanpakken, al vindt Sarah Ann de inspiratie voor haar duistere, occulte teksten tijdens de lange wandelingen in de natuur van haar nieuwe thuisland.

Het titelnummer opent dit album met traditionele melodieuze gitaren, waarbij krachtige vrouwenzang de muziek zeker een eigen karakter geeft. De solo’s klinken puur en zijn meestal zwevend, maar dat is nog niet het geval in het snelle, strakke ‘The Talisman And The Blade’, want dat is zelfs redelijk opgejaagd gezongen. De occulte sfeer komt goed tot uiting. Compacte en langere songs worden afgewisseld. ‘Midnight In The Mirror World’ behoort tot die tweede categorie en toont die vloeiende stijl van soleren met lang aangehouden noten, terwijl de zang plaatsvindt op een bedje van puike riffs. De zang van Sarah Ann is bij momenten vrij hoog en in ‘Victims Of Fate’ komt daar nog een duistere vertelstem van auteur Michael Moorcock bij. De meeste doominvloeden vinden we in het passend getitelde ‘Dragonslayer’s Doom’. De song is trager met hoekige catchy riffs, terwijl het heldere gitaarwerk erg fraai is, zeker de solo die in het midden gespeeld wordt. Dit is een erg verdienstelijk album met als enig puntje van kritiek dat de songs meerdere luisterbeurten vergen vooraleer ze toegankelijk worden.