Dit obscure drietal uit Florida kwam ruim twee jaar geleden uit de schaduwen met een EP en hebben dat voortgezet met een eerste langspeler die ‘Queen Of Sin’ heet. Een naam die niet alleen levendige beelden en fantasieën oproept, maar je ook voorbereidt op de donkere ideeën van Smoke Mountain en het royale stemgeluid waarmee zangeres Sarah begiftigd is.

De band hanteert simpele, stevige riffs die ze vooral veel herhalen, onder begeleiding van enigszins gemute drums. Fuzz gedreven nummers en de wat occulte thematiek dragen bij aan een soort jaren zeventig sfeertje, wat versterkt wordt door het aanwezige Sabbath-gehalte. Er wordt ook gebruik gemaakt van heldere gitaren en omdat het spaarzaam ingezet wordt, komt dit keihard maar aangenaam aan. De zang is niet overdreven en bedt zichzelf warm en comfortabel in, in de muziek. Omdat de plaat lekker en op mid-tempo doorstuwt, valt het nummer ‘I Walk Alone’ op met een ingetogen maar zware intro dat echter al snel overgaat in een weemoedige hymne waarin de kracht van het individu centraal staat.

Ik kwam er achter dat, nadat ik ‘Queen Of Sin’ ‘s ochtends een paar keer had beluisterd, de nummers ‘s avonds tijdens het werk nog volop door mijn hoofd speelden en ik met een tevreden grijns en hoofdknikkend in de auto zat. Wat mij betreft is dat een teken dat het goed is en als je van fuzz, doom en/of stoner houdt dan zou ik deze plaat maar eens opzetten. Dead Witches meets Bismarck, maar dan natuurlijk net even anders.