Skeletoon is een woordversmelting tussen “skeleton” en “cartoon”, een Italiaanse power metal met een humoristische twist. Een soort Trick Or Treat dus, een band waar Skeletoon meer overeenkomsten mee heeft. Beide bands zijn bijvoorbeeld begonnen als Helloween coverband. Waar deze band erg zwak begon middels het in mijn optiek tenenkrommende debuut ‘Curse Of The Avenger’, wist de groep onder leiding van Tomi Fooler al snel de weg omhoog te vinden tot het niveau van een behoorlijk nette plaat als ‘They Never Say Die’. Ik ben blij te kunnen melden dat Skeletoon het hoge niveau weet vast te houden op het nieuwste wapenfeit ‘Nemesis’.

Voor wie bekend is met ‘They Never Say Die’ bevat ‘Nemesis’ weinig verrassends. Een tiental nieuwe opzwepende power metal anthems exclusief intro en afsluitende cover. Meer clichématig dan met het razende ‘Brighter Than 1000 Suns’ had de plaat niet kunnen beginnen, en dat is absoluut geen slechte zaak voor de liefhebbers. De hoge Michael Kiske geïnspireerde vocalen van Fooler zijn direct weer uit duizenden herkenbaar en zijn niks meer en niks minder dan wat we gewoon graag horen bij een band als Skeletoon. Hier en daar leent klasbak Alessandro Conti van Trick Or Treat (en voormalig Luca Turilli’s Rhapsody) zijn indrukwekkende gastdiensten om de muziek naar een nóg hoger niveau te tillen. Na een razendsnelle opener hoort toch een wat trager nummer? Schijt aan de ongeschreven regels dacht Fooler, en plakt er met ‘Will You Save All?’ nog een heerlijk snelheidsmonster achteraan. Pas hierna krijgen we wat trager werk bij de titelsong ‘Nemesis’ waarop de klassiek georiënteerde composities wat beter naar voren komen. Ook opvallend hier zijn de ruwe vocalen, iets waar veel genregenoten nog altijd voor terugdeinzen maar Skeletoon blijkbaar de hand niet voor omdraait.

Vooral interessant voor de die-hard: Dit album is een eerste hoofdstuk in hun nieuwe zelfgeschreven “Multiverse Superheroes” saga. Een conceptplaat dus, al voelt het album door zijn songgerichte aanpak totaal niet zo aan. Het enige nummer wat echt verhalend voelt is de mooie semi-ballad ‘Cold The Night’, misschien nog het Italiaans gezongen ‘Il Tramonto Delle Ere’ maar helaas versta ik daar geen reet van. Alles bij elkaar is dit gewoon een verzameling van een uur typische Italiaanse power metal van uitstekende kwaliteit, met een nerdy sci-fi gevoel en op de wat ruwere vocals in de titelsong na nul verrassingen. Ohja, die cover. Dat is een erg mooie uitvoering van ‘Carry On’ van Angra, een passend eerbetoon aan een ons vorig jaar ontvallen pionier in neoklassieke metal, André Matos.