Mat Sinner is muzikant in hart en nieren. Sinner is zijn oudste band, opgericht in 1980 en na meer dan 40 jaar nog steeds actief. In 1997 kwam daar nog Primal Fear bij en tevens is hij de muzikale directeur achter Rock Meets Classic en dan zijn we nog karig met informatie. Helaas kampt de veelzijdige muzikant momenteel al een poos met gezondheidsproblemen, maar we wensen hem snel beterschap en genieten intussen van het nieuwe Sinner album ‘Brotherhood’.

Sinner heeft zich altijd gehouden aan melodieuze metal/hardrock. De laatste albums gingen zelfs eerder de kant uit van Thin Lizzy en op het voorgaande album ‘Santa Muerte’ (2019) was er een vrij grote rol weggelegd voor zangeres Gloria Colleluori naast vaste zanger Sascha Krebs. Beide vocalisten hebben nu slechts een kleinere bijdrage, omdat Sinner – geheel in analogie met de titel ‘Brotherhood’ – erg veel gastzangers en gastmuzikanten heeft uitgenodigd. Dit biedt wat meer diversiteit en bovendien is dit een harder album dan de voorgaande. Dat juichen we toe.

We kunnen niet anders dan aan ‘name dropping’ doen: Dave Ingram (Benediction), Erik Martensson, Mark Basile (DGM), Neil Witchard, Oliver Palotai (Kamelot), Ralf Scheepers (Primal Fear), Ronnie Romero (o.a. Rainbow), Tom Englund (Evergrey). Zij zijn allemaal te horen op ‘Brotherhood’. Zo maakt Ralf Scheepers al een energieke entree in de opener ‘Bulletproof’, zodat het verschil met Primal Fear kleiner wordt. Vlotjes en uptempo volgen dan ‘We Came To Rock’, ‘Reach Out’ en de rocker ‘Brotherhood’ dat de samenhorigheid in de metalen wereld nogmaals prijst. In het aanstekelijke ‘Refuse To Surrencer’ horen we Dave Ingram in een melodieus rockkader. Een hoogtepunt is het langere, epische ‘The Last Generation’. Met helder tokkelende gitaren neemt men gas terug. Riffs vallen waardig in en een geheimzinnige donkere gothic stem weerklinkt, weldra gaat ie de hoogte in. Knappe opbouw! Het refrein barst van samenzang en hier heeft men volgens mij Oliver Palotai op losgelaten voor een keyboardsolo. Elke song heeft trouwens verrukkelijke gitaarsolo’s. Een pluim voor oudgedienden Tom Naumann en Alex Scholpp. Mat Sinner zingt zelf trouwens ook een aantal songs, maar in ‘Gravity’ is Ronnie Romero aan de beurt. Hij wordt ondersteund door enige vrouwenzang. Enige orkestratie en lijzige zang smukken het uptempo ‘The Man They Couldn’t Hang’ op. In ‘My Scars’ hoor ik zelfs Metallica invloeden, lekker stevig dus. Een mooi orgelpunt is ’40 Days 40 Nights’. Het sensitieve nummer doet helemaal aan Thin Lizzy denken. Tot slot krijgen we nog een cover versie van ‘When You Were Young’ van The Killers. Dit album moet het niet hebben van zijn vernieuwingsdrang, maar van zijn knappe melodieën en Duitse degelijkheid die toch altijd wel een glimlach op onze tronies tovert.