De Franse band Silhouette is een typisch voorbeeld van wat er gebeurd als verschillende stijlen botsen. Soms ontstaat er als in een muzikale kernfusie iets nieuws, een gevalletje dat het geheel meer is dan de som der delen. In andere gevallen passen de puzzelstukjes niet zo goed in elkaar en ontstaat iets dat wringt en schuurt. Om maar met de deur in huis te vallen, het debuutalbum van Silhouette, ‘Les Retranchements’ is zo’n twijfelgeval. Begonnen in 2019 als zo’n typische eenmans black metalband waarvan er sinds het genre zo’n veertig jaar geleden begon zo veel zijn geweest, is Silhouette uitgegroeid tot een echte band met als blikvanger, blikvangster eigenlijk, een zangeres met een betoverende engelenstem. Silhouette is daardoor de black metal versie van het aloude beauty and the beast concept, want behalve de fluwelen melodieën van zangeres Ondine horen we ook de typische black metal screams van de overduidelijk met gootsteenontstopper gorgelende Yharnam. Over contrasten gesproken.

Die contrasten worden nog eens versterkt door de opbouw van het nogal korte album: drie korte, semi-akoestische nummers vormen intro, intermezzo en outro voor vier langere, relatief traditionele black metal knallers vol met blastbeats, screams en tremolo snaargeweld. De tegenstelling tussen het  ingetogen gitaargetokkel waarboven de bijna abstracte sirenenzang zweeft en de rest van het album is groot, te groot. Zelfs wanneer in het titel nummer ‘Les Retranchements’ geprobeerd wordt een brug tussen de twee uitersten te slaan, blijft het gevoel overheersen dat je naar twee verschillende bands op één album luistert. En dat terwijl er zoveel mogelijk was. In ‘Ascension’ en ‘Interlude’ is het alsof the Cocteau Twins de handen ineen hebben geslagen met The Gathering. Dat zoiets bijna dertig jaar geleden in Noorwegen al eens – met aanzienlijk meer succes – is gedaan door The 3rd And The Mortal (volkomen onterecht intussen een bijna vergeten band) doet er niet toe. Vooral ook omdat in de black metal nummers de sprookjeszang van Ondine verloren gaat in het geweld en het is alsof ze hopeloos verdwaald is in een eng, donker bos waar achter elke boom monsters schuilen. Monsters die in dit geval proberen hun uiterste best doen te klinken als de ontelbare in corpsepaint en studs gehulde verloren zielen die nog altijd door datzelfde bos rennen.

Begrijp me niet verkeerd, ‘Les Retranchements’ is zeker geen slecht album. De black metal gitaren en drums zijn hooguit een beetje dertien-in-een-dozijn, zeker in vergelijking met de wel degelijk inventieve korte uitstapjes richting akoestische verstilling. Het is gewoon het gevoel dat er zoveel meer in had gezeten. De wereld is klaar voor een nieuwe 3rd And The Mortal en als die dan wat heavier en sneller zou zijn dan het origineel, prima. Het is tenslotte geen 1994 meer. Maar ergens in het proces is Silhouette te ver doorgeschoten. De nogal afgezaagde eindeloos herhaalde tremolo ostinato gitaarlijnen – die kennen we intussen wel. Daar staat tegenover dat er ongetwijfeld een markt is voor een dergelijke mengvorm, niet iedereen is tenslotte gediend van het meedogenloze, tot op het bot afgekloven blackgaze geraas dat tegenwoordig de norm is. Dus Silhouette, vooral doorgaan. Op naar een volgend, wat meer uitgebalanceerd album alsjeblieft.