Shores Of Null is momenteel op tournee met Swallow The Sun en Draconian: een fantastisch package dat we liefhebbers van melancholieke muziek sterk kunnen aanraden! De Italiaanse band bezorgde ons in de donkere tijden tijdens de pandemie een meesterwerk dat een diepe indruk op ons maakte. ‘Beyond The Shores (On Death And Dying)’ bevatte een 38 minuten lange soundtrack als soelaas tijdens deze vreemde periode. Bovendien werd er ook nog een kortfilm van gemaakt.

Deze doom/death metal band brengt nu het vierde album ‘The Loss Of Beauty’ uit. Ditmaal elf compacte songs (en twee bonustracks), maar in de geliefde en herkenbare stijl. Pittig detail is dat dit album in feite als derde schijf van de heren moest uitkomen, maar vanwege de algemene malaise tijdens covid-19 besloot men dat het lange epos toepasselijker was in tijden van isolatie in 2020. Beide albums zijn opgenomen in de periode 2019/2020 vlak voor het virus uitbrak. Het spreekt voor zich dat dit dus een logische ‘opvolger’ is.

Uiteraard toegankelijker wegens de compactheid der songs, maar ook vervuld van verlangen, weemoed en duisternis. De Romeinen hebben teksten geschreven over de schoonheid die te vinden is in imperfectie en veranderingen, ja zelfs in de kleine dingen des levens. Is dit niet waar we allemaal vertrouwd mee zijn? Producer Marco Mastrobuono (Hour Of Penance) stond weer in voor een excellente mix en mastering en hielp de band bij de opnamen. Het resultaat is schitterend!

Na een weemoedige intro is het rijk aan een aantal singles/videoclips die potentieel hebben om een breder publiek te bereiken. ‘Destination Woe’ haakt zich al vlug vast in ons brein en laat ons van de eerste keer mee neuriën. Dit geldt nog sterker voor ‘The Last Flower’, echt een knallende single waarin Amorphis niet veraf is (al vergelijken we de band globaal gezien eerder met Swallow The Sun), maar dat komt omdat de cleane zang van Davide Straccione erg doet denken aan die van Tomi Joutsen. In elke song wisselen cleane zang af met woeste grunts. De muziek in ‘Darkness Won’t Take Me’ en ‘Old Scars’ is stuwend, maar wordt steevast geornamenteerd met fraaie meeslepende solo’s op gitaar. Halverwege is er een korte break met het piano intermezzo ‘The First Son’ (inclusief babygeluiden). Gastmuzikant Paolo Campitelli is de pianist, ook in het outro ‘Blazing Sunlight’ dat als bonustrack beschouwd wordt. Het langste nummer van dit album is ‘A Nature In Disguise’ en dat is ook het vermelden waard, want hier zorgt Selvans voor black metal schreeuwzang als tegenwicht voor de cleane zanglijnen. Het maakt dat je een nieuw element ontdekt van de band. Ook muzikaal zijn er black metal invloeden, alsook een gotische sfeer op sommige momenten. Shores Of Null weet dit alles perfect te mengen in een eigen sound. Het snel hakkende ‘My Darkest Years’ heeft een verhalende groffe grunt, maar er is ook een beklijvend gesproken fragment. Na het vlotte ‘Fading As One’ kunnen nog genieten van zwartgeblakerde zang in afsluiter ‘A New Death Is Born’ dat langzaam maar zeker toewerkt naar een rigoureuze climax. Om dan nog even ontspannen te genieten van de bonustracks. Shores Of Null bewijst met ‘The Loss Of Beauty’ dat zij tot de beste en fascinerendste nieuwe bands in het doom/death metal genre behoren! Onweerstaanbaar hoge kwaliteit!