De award voor de meest verrassende release van 2022 (tot nu toe) gaat zonder meer naar de Zweedse band Sarayasign. De band bleef decennia lang een goed bewaard geheim in Scandinavië want de groep werd al in 1994 opgericht. Het bleef destijds bij goede bedoelingen en ambities, want tot releases kwam het niet. Nee, het materiaal dat de mannen schreven had enkelen tientallen jaren nodig om te rijpen. Misschien is dat wel de reden dat het debuutalbum ‘Throne Of Gold’, een conceptalbum ook, zo verschrikkelijk vertrouwd klinkt. Werkelijk, alsof je naar een band zit te luisteren die al tien albums heeft gemaakt.

Sarayasign maakt melodieuze hardrock in het straatje van (de latere) Queensrÿche, Treat en TNT, maar ook een oude lullen band als STARS hoor ik terug. En Europe. En H.E.A.T. Het geluid staat als een muur, de harmonievocalen ook en de productie brengen je terug naar eind jaren tachtig, begin jaren negentig van de vorige eeuw. Toch weet Sarayasign de sound en de songs naar het heden te hevelen want nergens klinkt het album oubollig of ouderwets.

Zanger Stefan Nykvist is gezegend met een geweldige strot, dat we niet eerder van deze vent hebben gehoord is mij een groot raadsel. Hij groeit gedurende de luisterbeurt(en) uit tot de ster van dit album en trekt op allerlei manieren de aandacht naar zicht toe, of hij nou voluit gaat (‘Stranger In Ice’) of zich inhoudt (het begin van de afsluitende titelsong) of koortjes van voor naar achter vol zingt, de man maakt indruk. Dat hij in Zweden in een Dio tribute band zingt, verbaast me dan ook niets.