Zeven jaar na, het voor mij persoonlijk, zwaar tegenvallende ‘Lillie: F-65’ is Saint Vitus wedergekeerd en nu met originele zanger Scott Reagers op zang in plaats van Wino. Het album heeft dezelfde titel als het debuut van de band uit 1984 dus kan men stellen dat de cirkel rond is. Is dat op muzikaal gebied ook het geval?

Ja en nee. Ja wat betreft de meeste volwaardige nummers die er op ‘Saint Vitus’ staan en nee wat betreft de paar “vreemde” tracks. Saint Vitus trapt super af met ‘Remains’. Dat nummer doet denken aan de band in zijn beste dagen. Alles is op en top vintage Vitus hier. Dave Chandlers gitaargeluid is uit duizenden herkenbaar en Scott zingt als in zijn best dagen. Het navolgende ‘A Prelude To…’ is de rustige opmaat, of intro zo je wil, naar het razende ‘Bloodshed’ waar de punkwortels van het gezelschap een beetje in doorschijnen. ’12 Years In The Tomb’ knalt op dezelfde voet verder. ‘Wormhole’ klinkt echter als een vreemde eend in de bijt en komt nergens echt los. ‘Hour Glass’ sleept lekker voort en is een top doomnummer. Het vreemde ‘City Park’ zorgt ervoor dat alles als een plumpudding in elkaar zakt. Vier minuten lang soundscape-achtige geluiden, wind die je hoort blazen, krekels die tsjirpen. Wat is dit? ‘Last Breath’ is een echte laatste ademhaling op doomgebied aangezien Saint Vitus er met het afsluitende ‘Useless’ er in anderhalve minuut een vette hardcore stamper uitgooit. Ja, het is duidelijk dat Saint Vitus een geschiedenis deelt met de hardcore scene van Maryland. Is dit een ode aan die scene? Wie het weet mag het zeggen. Een lekker hardcore nummer, dat absoluut, maar toch best wel een vreemde keuze om de plaat mee af te sluiten.

Uiteindelijk is ‘Saint Vitus’ een goede plaat geworden maar als je het allemaal zo beluistert zou het me niet verbazen als dit de bands zwanenzang is geworden. Het grijpt terug naar de gloriedagen en is ook een soort van eerbetoon aan de punk en hardcore-invloeden die de band mede gevormd hebben.