Dat de Nederlandse black metal scene momenteel hoge toppen scheert is algemeen geweten. Dat Twente niet meteen de hot spot is op dat gebied misschien ook, maar met Ossaert en andere acts als Soulburn, Asphyx, Dictated, Cultus, Slechtvalk en The Monolith Deathcult is het daar nu ook weer niet zo dun gestoffeerd wat betreft extreme metal. Daar kan deze Sagenland in de toekomst gerust bij na de release van hun eerste langspeelplaat ‘Oale Groond’. Nog niet echt bekend, maar met Floris van Asgrauw en Meslamtaea en Arjan van Cultus en Uuntar (ook ex-Countess en Lugubre!) zal er wel een belletje gaan rinkelen.

Sagenland brengt een portie oerconservatieve black tot leven, waarin je zeker enkele oude meesters uit Scandinavische oorden zult ontwaren. Scherpe tremolo picked riffs krijsen zich een weg door het album, bijgestaan door een uitstekende basgitaar, die lekker hoog in de mix gelaten is. De akoestische tussennummers dienen om de tijdsgeest aan te duiden en creëren een best aangename sfeer. Er zijn zeker pagan en wat folk invloeden aanwezig, maar deze halen bijlange na de bovenhand niet. De zangpartijen worden verdeeld onder het duo en zorgen voor extra dynamiek. De ene krijs is messcherp, terwijl de andere veel droger en beter gearticuleerd is en de samenzang, zowel clean als extreem, werkt voortreffelijk.  

Op deze ‘Oale Groond’ staan ook de drie nummers die in 2005 uitgebracht zijn op de split met het rauwe Duitse gezelschap Vargulf. De drums zaten daar toen nogal rommelig in weggemoffeld, maar lieten de gitaren wel beter tot hun recht komen. Het gitaargeluid nu is nogal ‘braaf’. De rauwigheid is voor een deel verdwenen, maar in de plaats krijg je wel verfijnder uitgevoerde, doch kracht uitstralende black metal. Ook het geluid zelf van de vocalen op de split kon me beter bekoren, maar dat is een kwestie van productie en smaak natuurlijk.

Hoogtepunten zijn ‘De Jammerklachten Van Singraven – Eerste Deel’ (klassiek, die riffs!), ‘In ’t Bos’ (die baslijnen en dat cymbalenwerk!), ‘Botte Bijlen’ (wederom klassiek, en dat begin!) en ‘t Leste Gedicht’ (volks, agressief en bedrieglijk charmant tegelijk). Dit debuut mag er zeker zijn en zij die oude Satyricon en meer van dat in de kast hebben staan, kunnen ‘Oale Groond’ met een gerust hart oppikken.