Wie Sadus al bij de bond van gepensioneerden rekende, dacht verkeerd. Het duurde wel een hele tijd want het vorige album ‘Out for Blood’ dateert al van 2006 en met het steeds snellere gejakker die onze maatschappij ervaart, is er ondertussen veel veranderd. Wat gelukkig niet veranderd is, is het typische death en thrash geluid van Sadus zelf. Dan refereer ik wel naar de oudere platen waar de band bekendheid met verwierf en niet een album zoals ‘Out For Blood’ waar meer geëxperimenteerd werd met groove, extreem laag gestemde gitaren en elektronische toevoegingen. Superbassist Steve DiGiorgio is er jammer genoeg niet meer bij en de band zelf bestaat nog uit het duo Jon Allen (drums) en Darren Travis (zang, gitaar).

‘First Blood’ laat als opener horen dat Sadus teruggegrepen heeft naar het vertrouwde geluid. Na een zacht melodieus begin gaat men eventjes de epische richting uit om dan in volle snelheid te starten. De riffs klinken nog steeds zoals de jaren tachtig maar met een moderne productie erop. De stevige thrash wordt zo strak gespeeld als een string maatje XS rond de billen van Kim Kardashian en de raspende zang van Darren klinkt nog net als weleer. Dat Sadus meer kan dan enkel rammen, wordt duidelijk gemaakt op ‘Scorched And Burnt’. Niet alleen dat innoverende drumwerk van Jon valt op, ook de progressieve en ingenieuze gitaarsolo’s zijn alweer een streling voor het trommelvlies. Op oerthrasher ‘The Sickness’ herken je dat specifieke Sadus-geluid als één uit de duizend. Af en toe passeert er wel een melodieuzer stuk zoals in het langere ‘The Devil In Me’ waar de instrumenten een lang verhaal vertellen en duidelijk wordt hoe getalenteerd deze band is. Sadus is terug en maakt zijn status als grensverleggend (vroeger en ook nu) helemaal waar.