Na veertien jaar van voorbereiding heeft frontman Scarlett Monastyrski eindelijk het debuutalbum van zijn geesteskind Sabïre afgerond. Sommige nummers werden zelfs al sinds 2011 geschreven. In die tijd moest hij telkens een nieuwe band oprichten omdat hij verhuisde van Canada naar Australië en nu weer terug naar Canada. Hij leerde schrijven, een thuisstudio bouwen, produceren en alles wat nodig is om zoveel mogelijk zelf te doen. Alleen drummen deed hij niet.

Na een EP, enkele singles en een plaats op de Keep It True affiche in 2019, tekende het Franse Listenable Records Sabïre. Wat valt er te zeggen over het album? Uiteraard veel. Je wordt helemaal teruggebracht naar de tijdsgeest van de NWOBHM en zijn er invloeden van WASP te horen. Het hele album heeft een soort waas over zich gekregen, een bewuste keuze om een eigen geluid en genre te creëren. Ze noemen het zelf acid metal. Scarlett heeft een warm en aangenaam stemgeluid en het aanstekelijke heavy metalgeluid zorgt voor een direct herkenbaar gevoel.

Met de drie nummers ‘The Doorway (Entry)’ als opener, ‘The River (centre)’ in het midden en ‘The Stairs (Exit)’ wordt een soort concept gevormd, geheel ontsproten uit de hersenspinsels van Scarlett. De albumtitel ‘Jätt’ is een metafoor voor de hel zoals hij die ziet, in een verzonnen taal. De overige nummers volgen niet echt dat concept, maar zijn wel gebaseerd op Scarlett’s levenservaringen. ‘Pure Fucking Hell’ is een krachtige opener die de luisteraar meteen veertig jaar terug in de tijd brengt. Het volgende nummer, ‘Ice Cold Lust’, klinkt zo krachtig en emotioneel dat het destijds een wereldhit zou zijn geweest. Ook ‘I’m A Rock’ heeft de nodige hitpotentie. Verderop hoor je met ‘Call Me Bastard’ een stevig rocknummer met aangename zanglijnen. ‘The Last Day’ is een prachtige semi-ballad met een sterk refrein en een fijne terugblik naar vroegere tijden.

Het album in één keer uitluisteren is een flinke kluif, want een uur en tien minuten kom je tegenwoordig niet vaak meer tegen. Veel bands zweren bij albums van maximaal veertig minuten omdat de huidige samenleving zo snel gaat dat weinigen zich nog zo lang kunnen concentreren. Toch blijft ‘Jätt’ boeien en hoor je een band die het wil maken en durft tegen de stroom in te zwemmen. Was dat niet precies wat al die authentieke rockers voor ogen hadden?