Heavy, traag en bruut. Dat is zowat de omschrijving van de doom/death metal die het Zweedse Runemagick al jaren op ons afvuurt. Een doorbraak is er nooit geweest, mogelijk ook omdat de band meer dan eens een lange pauze inlaste (tussen 2007 en 2017 zelfs een decennium). Sindsdien is het viertal echter behoorlijk actief, zodat ‘Beyond The Cenotaph Of Mankind’ inmiddels al de dertiende schijf van deze heren en dame is.

De band heeft een stabiele bezetting, bestaande uit Emma (bas) en Nicklas ‘Terror’ Rudolfsson (growls, gitaar), aangevuld door gitarist Jonas Blom en Katatonia drummer Daniel Moilanen. We waden doorheen zes lange songs die meanderen tussen logge, zware riffs, zwevende klanken als solo’s en geregeld een acceleratie. Ja, er zit wel schwung en groove in de muziek van Runemagick, maar de op jaren negentig geschoeide doom/death metal is weinig avontuurlijk noch toegankelijk. De band maakt wel indruk met tempowisselingen en uitstekende instrumentenbeheersing, maar naar onze mening mag het toch wel een beetje meer herkenningsgraad opwekken na enkele luisterbeurten. De death groms van Rudolfsson zijn afkomstig uit de diepste krochten en prediken miserie, kommer en kwel. Het repetitieve element is aanwezig. In plaats van klassieke gitaarsolo’s, kiest men voor hoge zwevende tonen die langgerekt worden en boven de fundamenten van de zware riffs zweven. Zo wordt er een mistige, akelige sfeer gecreëerd. In de reeks albums die Runemagick al maakte, hoort dit zeker tot het beste maatwerk, al zijn verrassingen uitgesloten. Soms hoeft dat ook niet.