Rick Miller is een muzikant uit Canada. Hij maakt geen metal maar muziek die het ergens houden tussen het rustiger werk van Pink Floyd, Porcupine Tree en het solowerk van Steven Wilson. Hoewel ik nog nooit van de beste man had gehoord, heeft hij toch al twaalf (!) albums gemaakt.

Rick componeerde voor ‘Belief In The Machine’ alle muziek, schreef alle teksten, produceerde het geheel prima en speelde bovendien een groot deel van de instrumenten zelf in; je hoort Miller op gitaar, bas, toetsen en zang. Alleen voor de drums, fluit en cello huurde hij studiomuzikanten in. Met het noemen van de laatste twee instrumenten verklap ik al een beetje wat voor muziek je kunt verwachten. Denk dus niet dat je met dit album je haren in een staccato ritme kunt laten wapperen. Voor de zondagochtend echter, als al je huisgenoten en buren nog op één oor liggen, is dit een heel fijn en vooral ook muzikaal album. De nummers zijn zonder uitzondering sferisch opgezet, of ze nou met zang zijn (‘The Inward Eye Part II’) of volledig instrumentaal (‘Prelude To The Trial’). Een aantal van de instrumentale tracks zou bovendien als soundtrack kunnen dienen in diverse attracties in de Efteling, in de ‘Droomvlucht’ bijvoorbeeld.

Met metal heeft dit album van Rick Miller dus niets te maken, maar voor de rocker die open staat voor mooie, rustige prog(-rock) is dit een fijne plaat dat bovendien hoorbaar met veel liefde is gemaakt.