De weergoden waren in een slechte bui die avond, en ik stapte dan ook doorweekt de Willemeen binnen net toen het Italiaanse Skeletoon begon te spelen. Skeletoon speelt Italiaanse power metal met een knipoog, en doet daarom naast genregenoten Rhapsody Of Fire nog het meest aan een band als Gloryhammer of Grailknights denken. Het goede halfuur werd door het excentriek uitgedoste vijftal goed besteed om hun over the top power metal ten gehore te brengen. Vooraan weet een aantal toeschouwers zich wel te vermaken met de ietwat aanstellerige presentatie. Opvallend was de keuze om ‘The Trooper’ van Maiden te spelen. Tegen het eind was ik wel een beetje klaar met het continu hoog gillen van zanger Tomi Fooler, maar over het geheel was dit best vermakelijk.

Vermakelijk zou een zwaar understatement zijn voor de tweede band The Unity. Deze band komt uit Duitsland en speelt bijna als vanzelfsprekend een veel meer gitaar-georiënteerde vorm van power metal dan de andere bands deze avond. Vanaf opener ‘Revenge’ weet de band indruk te maken en dat is zeker ook te danken aan de Italiaan in deze band, zanger Jan Manenti. Voordat The Unity een ding was had ik nog nooit van de man gehoord, maar vanaf de eerste noten die ik van hem vernam was ik verkocht. Natuurlijk zijn ook Gamma Ray drummer Michael en dito gitarist Henjo van de partij, en Tobias Exxel van Edguy was de inval-bassist. We kregen een bloemlezing van het allemaal nog vrij nieuwe Unity materiaal, waaronder ook de schitterende ballad ‘The Willow Tree’ wat het eerste kippenvelmomentje van de avond was. Dit hoopje rasmuzikanten van de bovenste plank zetten zonder al teveel poespas gewoon een ijzersterk optreden neer. Niet lullen maar spelen lijkt het credo te zijnm en zo zie ik mijn concerten het liefst. Leuk was ook de Gamma Ray kraker ‘Send Me A Sign’, waarop voor het eerst die avond een groot deel van de avond de stembanden ging opwarmen voor de hoofdact. Een memorabele drie kwartier!

Rhapsody Of Fire zet twee albums in de spotlights vanavond. Als eerst hun nieuwste wapenfeit ‘The Eighth Mountain’ en zoals gezegd klassieker ‘Dawn Of Victory’. De opvallende keuze was om het nieuwste album integraal te spelen. En hoewel ‘The Eighth Mountain’ absoluut een goed album is, blijkt een groot deel van de zaal nog niet al te bekend met het materiaal. Dit zorgt ervoor dat de show eigenlijk niet helemaal lekker los komt. Aan de band zal het niet liggen, want de vertolkingen van geweldige anthems als ‘Seven Heroic Deeds’ en ‘The Legend Goes On’ zijn om van te smullen. Het meezingen komt goed op gang bij het mooie ‘The Warriors Heart’ en ook de lange afsluiter ‘Tales Of A Hero’s Fate’, die het einde van de eerste set inluidt, wordt goed ontvangen. Na het van de tape gespeelde ‘Lux Triumphans’ wordt de titelsong van de gevierde klassieker ingezet en komt de zaal eindelijk echt goed los. Het refrein van ‘Dawn Of Victory’ wordt woord voor woord meegezongen en dat ook minder bekende nummers van dit album als ‘Triumph For My Magic Steel’ en ‘Dagor Shadowlord’ worden gespeeld maakt de pret alleen nog maar groter. Met ‘The Village Of Dwarves’ ben ik persoonlijk nog het meest gelukkig en natuurlijk doet ‘Holy Thunderforce’ het ook uitstekend. Tijdens Holy Thunderforce lijkt mijn klok toch aan te geven dat ik richting trein moet om niet een nacht in een regenachtig Arnhem door te moeten brengen. Tandenknarsend begeef ik mijzelf via de garderobe richting trappenhuis terwijl in de zaal net een klassiekertje van een ander album wordt ingezet, namelijk ‘March Of The Swordmaster’ en dit maakt mijn afdruipen nou niet bepaald gemakkelijker. Ongetwijfeld zal afgesloten zijn met ‘Emerald Sword, en de egoïstische hoop is dat er tussen die twee niet nog meer zelden gehoorde juweeltjes hebben gezeten. Ik heb mij in ieder geval goed vermaakt, en ik kijk uit naar de tour van Turilli/Lione Rhapsody, donderdag 23 april in Eindhoven!