De vier heren van deze Amerikaanse band zijn duidelijk niet meer van de jongste. Het grote voordeel is dat ze het ontstaan van het nu metal tijdperk fysiek hebben meegemaakt. Deze EP staat dan ook helemaal in het teken van dat genre.

Opener is de single ‘Facedown’. Het begint met een gitaarspel dat afwisselend uit de linkse en de rechtse muziek box komt. Dit soort effect was dertig jaar misschien top maar nu komt het over als een mislukte poging om iets nieuws uit te proberen. Het beste deel van dit nummer zijn de meerstemmige refreinen. Voor de rest klinkt het wat als een flauw afkooksel van bands als Korn, Disturbed en Godsmack. Dan is het volgende ‘Knots’ al heel wat beter. Juist wat jammer van het blikkerig geluid waar heel het album last van heeft. ‘Delusions’ laat horen dat de band muzikaal en vocaal toch nog wat in hun mars heeft. Jammer dat niet elk nummer van hetzelfde niveau is. Wie nog helemaal in de band is van laag gestemde gitaren en een hard basgeluid zal dit nog wel kunnen verteren, maar als ze willen opboksen tegen de gevestigde waarden in dit genre, gaan ze toch nog wat meer spek met eieren moeten eten.