De derde langspeler van dit Duitse vijftal heet ‘Blood Ritual’ en is een knap, rauw epistel geworden. Niet alleen de voorkant is mooi en angstaanjagend – een scene die me doet denken aan één van die speciale plekjes in de hel waar je bepaalde mensen soms heen wenst. De muziek zelf spreekt namelijk voor zich.

De plaat voelt in eerste instantie een beetje chaotisch aan, omdat er verschillende stijlen door elkaar heen gebruikt worden. Dat is geen probleem als die verschillen zichzelf tot een herkenbare brei verenigen en dat gebeurde bij mij pas toen ik het album voor de zoveelste keer op had gezet. Toen begon zich een fijne, melancholische doom-sfeer te ontwikkelen. Rage Of Samedi combineert de verslavende, compacte riffs die we kennen van de traditionele doom met de meewarige, herhalende gitaarstrofe’s van meer sombere bands en creëert zo tracks die tijdloos klinken. Met minimale toevoeging van enkele post en black metal elementen maken ze hun eigen, unieke geluid.

Het enige nummer dat een beetje buiten de boot lijkt te vallen is ‘Charlie Says Pt II’. Dit omdat het zo anders klinkt dan de zware doom van de rest. Het is rustiger en de lyrics worden meer gesproken dan gezongen – soms bijna op een rap-manier. Dit is een gewaagde keuze, maar één die juist door deze “kalme” opbouw ontaardt in een machtig en indrukwekkend epos. Uiteindelijk moet ik concluderen dat ‘Blood Ritual’ zeker de moeite van het beluisteren waard is, een ruwe diamant die zijn scherpe randjes blijft behouden.