Prophecy Fest 2024- Balver Höhle (D)- 5 – 7 september 2024 – dag 3

“Empyrium sluit meestal een dag af, nu geven ze ons een ‘zwevende’ start

Dag drie van Prophecy Fest vangt alweer aan onder een warm herfstzonnetje na een stevige brunch. Om 1u ’s middags gaat men in de grot reeds van start met twee akoestische sets van hoge kwaliteit. Ook Fen, Arð, Dool en Paradise Lost geven shows die ons net dat extra bieden.

8 oktober 2024 I Tekst & fotografie: Vera Matthijssens

Empyrium kan men gerust de ‘huisband’ van Prophecy Fest noemen. Zij en The Vision Bleak – beiden raspaardjes van Markus Stock – zijn altijd wel ergens te spotten tijdens het festival, maar steeds getuigen zijn van inventief doordenken aangezien de nadruk telkens op andere albums of zelfs een andere stijl ligt. Deze dag vangt immers aan met een akoestische set van Empyrium, waarbij ditmaal heel de EP ‘Where At Night The Wood Grouse Plays’ centraal staat en integraal live gebracht wordt. Het was 25 jaar geleden de eerste kennismaking met de akoestische kant van Empyrium. Bekende gezichten op het podium zorgen voor een feilloze, maar integere uitvoering van de tien songs. Want na de prachtige uitvoering van de EP volgt er als bisnummer nog ‘Die Schwäne Im Schilf’ van het – eveneens akoestische album ‘Weiland’. Het wordt een start die al niet meer te overtreffen is. Daar zorgen Schwadorf (zang, gitaar), Thomas Helm (zang, piano, gitaar) en drummer Allen B Konstanz wel voor. In de live band zien we o.a. Eviga (Dornenreich) op bas en, Aline Deinert (Neun Welten) op viool. Deze formatie bewijst hiermee meteen de steeds vernoemde stelling van het festival dat elke band even belangrijk is en het gegeven ‘hoofdact’ niet van toepassing is op dit gebeuren. Empyrium sluit meestal een dag af, nu geven ze ons een ‘zwevende’ start.

En we blijven nog even in verstilde sferen wanneer Alcest mastermind Stéphane Paut alias Neige ons komt entertainen met Alcest nummers in een gestripte versie. Deze songs kregen nieuwe arrangementen om nu enkel met pianobegeleiding van Nicolas Horvath te brengen. Een bijkomende verrassing is dat er drie vocalisten een bijdrage leveren waaronder ook een vrouw. Klassieke piano met koorzang galmt dus op een erg begeesterde manier door de grot en dat is absoluut prachtig en uniek. Naar het schijnt gaat trouwens elk Alcest album in deze timide vorm opnieuw uitgebracht worden. Als dat geen titanenwerk is!

Het is vier uur in de namiddag wanneer uit Wit Rusland Dymna Lotva bezit neemt van het hoofdpodium. Vorig jaar was dit één van de bands op het tweede, kleine podium, maar zij werden prompt gekatapulteerd tot ‘revelatie’. Nu maakten ze dat wel waar. We zijn zelf nog niet helemaal vertrouwd met hun muziek, maar de energie en overtuiging spatte af van het podium. Blikvanger is daarbij de flamboyant uitgedoste zangeres Nokt. Zij schreeuwt, brult, maar soms zingt ze clean. Ze draagt een soort strooien krans en een lang wit gewaad, terwijl de muzikanten rode gewaden dragen. Hun corpse paint wijst in de richting van black metal, maar er zijn ook elementen van post metal, doom en folklore. Al bij al een aparte belevenis.

Fen is de hoofdband van bezige bij Frank ‘The Watcher’ Allain en geeft de mistige moerassen en vennen van zijn omgeving in Engeland als grote inspiratiebron. We kijken erg uit naar deze set en de keuze uit zijn aanzienlijk repertoire kon niet beter. Er wordt van start gegaan met een stukje uit ‘Winter I ‘Pathway)’ dat naadloos overgaat in de volledige uitvoering van ‘Winter II (Penance)’ waardoor we in 2017 starten. De atmosferische black metal van de band heeft veel sfeer en weet te boeien door ook fragiele passages. Bovendien kiest de band songs uit wel vier albums, zodat we een goed beeld krijgen van de muzikale evolutie, gaande van 2014 tot nu. Tien jaar The Watcher, we hebben ervan genoten! De man heeft trouwens zonet ook een album met Fellwarden uitgebracht. Ook een aanrader…

Austere is de volgende band op het hoofdpodium en dan zitten we terug in het vaarwater van de Australische Tim Yatras. Hij had nu toch de lange reis gemaakt, nietwaar… Met deze constellatie speelt hij zogenaamde depressieve black metal. Onlangs bracht men het vierde album ‘Beneath The Threshold’ uit en daaruit speelde men twee songs. De zwartgeblakerde, lichtjes wanhopig klinkende krijszang kwam van achter het drumstel, want we geven nog even mee dat Tim Yatras vooral drummer is. Hij noemt zich in Austere Sorrow en zijn maat in treurnis is Desolate. Gelukkig werd de eentonige zwartgalligheid geregeld afgewisseld met meer gevoelige stukken.

Arð is de band waar ik vandaag het meest naar uitkijk. Niet alleen ben ik zwaar onder de indruk van de monastic doom metal van de Engelse heren, de kans dat deze band op langere tournees gaat is vrijwel nihil. Het was dus een unieke kans om dit live mee te maken. Op het podium wemelt het van Winterfyllth muzikanten en dat spreekt voor zich, want Arð’s geestelijke vader is Mark Deeks, hij die keyboards speelt in Winterfylleth. Bij deze prestatie verschuilt Deeks zich niet achter keyboards, maar geniet van een frontpositie met zang en gitaarspelen. Voor de keyboards nodigde de band niemand minder dan Kostas van Pantheïst uit, daar deden we al een babbeltje mee voor dit concert. Arð bracht tot nu toe twee monumentale albums uit, te weten ‘Take Up My Bones’ en ‘Untouched By Fire’ waarbij ons interview nog fris in het geheugen ligt en we even met Deeks praten. De live drummer is Jeff Singer met een verleden bij o.a. Paradise Lost en My Dying Bride. Winterfylleth is – naast Deeks – present door de aanwezigheid van Chris Naughton en Nick Wallwork. Deze heren zetten een set neer waar we kippenvel van kregen. Niet alleen is de trage doom metal erg melodieus en meeslepend, maar de serene, ja kloosterachtige heldere gezangen van de mannen zijn hemels! Eerst werden drie songs van het nieuwe album gespeeld, daarna drie songs van ‘Take Up My Bones’. Een hoogtepunt van de dag!

Ik herinner me dat ik in 2017 best wel onder de indruk was van Hexvessel. Dat was toen voor mij een eerste kennismaking en die beviel me. Zullen ze dit ook weer doen? Ik ben benieuwd. Mat Kvohst McNerney is de zanger/gitarist waar het hier allemaal om te doen is. Hij warmt zijn stembanden op met een a capella versie van de cover ‘Adieu To Old England’, maar vergis je niet, dit is een Finse band. Ze zijn altijd wat raadselachtig gebleven voor me, maar hun muziek is dan ook een hutsepot van folk, psychedelische klanken, atmosferische post black metal en doom. Het kan dus alle kanten uit gaan. Onze Fin blijkt dan bovendien nog eigenwijzer dan ik dacht, want hij speelt vrijwel alleen songs (acht maar liefst) uit het meest recente album ‘Polar Veil’ en laat dat nou net onbekend terrein zijn voor ondergetekende. Ik was dus minder onder de indruk dan de vorige keer, maar dat kan ook liggen aan het feit dat even eerder Arð de lat wel heel erg hoog gelegd had. Hexvessel blijft dus een tikkeltje ‘ongrijpbaar’.

Eén van de bands die hun eerste kansen kreeg bij Prophecy Productions is Dool. De Nederlandse band heeft inmiddels een leger fans opgebouwd over de hele wereld en over alle genregrenzen heen. Toch zien we hen gelukkig regelmaat passeren op Prophecy Fest, het is ook niet zo gek ver verwijderd van Nederland. De band met de stoere Raven van Dorst als voorvechter maakt er ook ditmaal een succesvolle, enthousiaste set van waarin plaats is voor hoofdzakelijk songs uit hun nieuwste studioalbum ‘The Shape Of Fluidity’. Ook een beetje eigenzinnig dus, of slim om hun nieuwe worp te verkopen. Hun dark rock is toegankelijk, soms ruig, soms fragiel en men speelt op een fijne manier met al die sensaties. Er wordt besloten met de populaire Killing Joke cover ‘Love Like Blood’ en natuurlijk mag hun doorbraaknummer ‘Oweynegat’ niet ontbreken als uitsmijter. Dat blijft één van mijn favorieten en het is voor mij ‘de song over een grot, gespeeld IN een grot’.

Paradise Lost als hoofdact – of toch de laatste band – op deze derde Prophecy Fest dag was een goede keuze. Zo is het net als My Dying Bride vorig jaar, een Yorkshire band uit de jaren negentig die waanzinnig populair geworden is en behoort tot ‘The Holy Trinity of doom/death metal’. Nu heeft Paradise Lost na de albums ‘ Icon’ en ‘Draconian Times’ wel een fikse stijlbreuk gedaan in de eerder vlotte gothic richting, maar dat is al lang vergeven. Nu zijn ze immers terug erg doomy geworden op hun laatste albums. De band is in goede vorm en bijzonder goedgemutst en dat is bij zanger Nick Holmes al eens anders geweest. Hij maakt grapjes tussen de songs in en is ook erg goed bij stem. Gitarist Greg herkennen we eerst amper met zijn nieuwe blonde haartooi, maar er kan maar één iemand op die manier zo subliem spelen, dus hij is het! In razend tempo worden de songs op het publiek afgevuurd terwijl de muzikanten staan te swingen en te headbangen. Van start gaan met ‘Enchantment’ en ‘Pity The Sadness’ maakt de match al gewonnen voor mij. Het laatste nummer was voor mij ooit de reden waarom ik ook grunts en extreme zang kon leren appreciëren. Na ‘The Enemy’ is er nog zo’n kraker uit diezelfde periode ‘Hallowed Land’. Vervolgens gaan we de gotische toer op met ‘One Second’ en natuurlijk komt ook het obligate ‘As I Die’ aan zet. Dit wordt een fantastische show! Met ‘No Hope In Sight’ als gitzwart en aangrijpend doomy recent hoogtepunt en bij de bisnummers ‘Embers Fire’ als iconische song (stond dan ook op ‘Icon’ haha). We vergeven hen de Bronski Beat cover ‘Small Town Boy’. De vermoeidheid was tijdens deze set helemaal verdwenen en we gingen pas naar de tent bij de laatste song. Een gevoel van spijt dat Prophecy Fest achter ons ligt daagde op, maar het verbleekte bij het triomfgevoel dat ik dit weer allemaal heb kunnen beleven. Mijn tent voor volgend jaar staat al klaar!

Second stage

Nog een woordje over de ‘kleinere’ bands op het tweede podium. Daar heeft eerst weer Thief gespeeld, met een derde set, maar mijn aandacht ging vooral naar het Deense Blazing Eternity. Ik herinner me hen uit de jaren negentig als één van die bands die ook door de opkomst van doom/death/gothic geïnspireerd waren. Lang hoorden we er niets van, maar hun laatste worp ‘A Certain End Of Everything’ was eerder dit jaar weer helemaal raak bij ondergetekende. Ze mochten twee gaatjes vullen tussen de andere bands en die werden gewijd aan de oude albums ‘Ties And Unknown Waters’ en ‘A World To Drown In’. We konden best smaken wat we hoorden: een goede zanger, nogal veel keyboards en puik gitaarwerk met de nodige melancholie, maar ook pit. Dit was ook weer een unieke gelegenheid om hen aan het werk te zien.

Prophecy Fest was een droomweekend met prachtig weer, heerlijke muziek en sfeer en absoluut uniek! We hopen er volgend jaar dan ook terug bij te zijn en danken Gunnar Sauermann, Prophecy Productions en Prophecy Fest voor dit hoogstaande entertainment dat absoluut uniek is!

Social media