Prophecy Fest 2024- Balver Höhle (D)- 5 – 7 september 2024 – dag 2
“Vijf lange nummers vallen ons ten deel, ijskoud en met veel precisie geserveerd. Dit is één van die concerten die je nergens anders kan meemaken en je zullen bijblijven”
Gisteren was het voorproeven van wat ons te wachten staat en genieten van de mooie natuurlijke omgeving. Vandaag om 15u start het echte festival in de mooie grot met fantastisch geluid. Op deze vrijdag lieten bands als Eïs, Solstice, In The Woods… en het IJslandse Fortið de diepste indruk na.
8 oktober 2024 I Tekst & fotografie: Vera Matthijssens
Na het verbroederen met menige aanwezigen, staan we ruim op tijd in de grot waar alle concerten gaan plaatsvinden. Het feit dat het uitverkocht is laat zich nu al gelden: de grot zit barstensvol, de merchandising werkt op volle toeren, achteraan is een tweede podium opgesteld waar nieuwere, beloftevolle bands de pauzes in mogen vullen met korte sets voor en na de hoofdacts.
Het is aan het Oostenrijkse Perchta om de festiviteiten te openen. In juni bracht deze band met opvallende frontvrouw Perchta het tweede album ‘D’Muata’ uit en dit concert was grotendeels gewijd aan dit nieuwe materiaal. De indrukwekkende frontvrouw komt op in een zwart gewaad, heeft onheilspellende black paint op en roert ook nog eens de trom die rond haar nek hangt. Ze weet heel veel afwisseling in haar zanglijnen te brengen, zodat ze het ene moment krijst als een furie, dan cleane zang laat horen en ook nog mysterieus fluistert in haar Tiroler dialect. Heel apart dus.
Toen we de aankondiging lazen dat Eïs het album ‘Galeere’ vandaag integraal ging spelen, maakte ons hart een sprongetje van blijdschap, want laat dat nou net de plaat zijn die destijds het meeste indruk maakte. Goh, is het al 15 jaar geleden dat ie uitkwam? Het lijkt wel gisteren. De Duitse atmosferische black metal band weet dan ook heel de tijd zwaar te imponeren. Vijf lange nummers vallen ons ten deel, ijskoud en met veel precisie geserveerd. Dit is één van die concerten die je nergens anders kan meemaken en je zullen bijblijven.
Germ is één van de projecten/bands van de Australische zanger/drummer Timothy Yastras. Black metal, shoegaze en doom gaan hand in hand in de composities. Wel gaat Yastras’ stem na verloop van tijd nogal eentonig klinken, ook al wordt dit deels opgelost door in enkele songs een zangeres erbij te roepen. Dat blijkt Kristien Cools van Splendidula te zijn. Matig en tijd voor een eerste passage aan de merchandising stand. Dat hoort er natuurlijk ook bij.
Met Solstice gaan we terug in de tijd. Opgericht in 1990 heeft men een vrij hobbelig parcours afgelegd. In 2002 was er een split, maar zelfs toen de band in 2007 gehergroepeerd werd bleef het lang stil. Het is ook een verrassende keuze voor Prophecy Fest, want men speelt een eerder traditionele mengvorm van doom en epische heavy metal. Solstice werd met groot enthousiasme onthaald en het is dan ook een zeldzame kans om de band live aan het werk te zien. In 2018 was er dan eindelijk een nieuw album. Het spreekt voor zich dat het meeste materiaal uit dit recentste ‘White Horse Hill’ kwam. Zoals eerder aangestipt verscheen Dan Capp terug op het podium na zijn akoestische performance gisteren, als zanger. Verrassend genoeg werden er ook twee nummers van ‘New Dark Age’ gespeeld. Deze voorgaande plaat dateert al uit 1998. Waar de tijd is blijven stilstaan…
Dé band waar we vandaag het meest naar uitkeken was ongetwijfeld In The Woods… Aan dit Noors progressief black metal combo is ook weer een speciaal verhaal verbonden over mijn geschiedenis met Prophecy Productions. Ik heb hun debuutalbum ‘Heart Of The Ages’ namelijk gekocht in 1996 aan een standje van Prophecy op een Antwerpse metal platenbeurs. Zij zaten daar om het nieuwe label te introduceren. Je kon de albums beluisteren op een draagbare cd-speler. Dit was mijn eerste kennismaking met het label en ik ging naar huis met vier cd’s: ‘A Wintersunset’ van Empyrium, het debuut van Nox Mortis, ‘Aspera Hiems Symfonia’ van Arcturus en bovenvermeld debuut van de band die we nu aan het werk konden zien. Mijn geluk kon al niet op toen ze van start gingen met ‘Heart Of The Ages’ van dat gelijknamige debuut. Acht minuten keiharde black, afgewisseld met fraaie atmosferische stukken. De huidige bezetting is heel anders dan toen, alleen drummer Anders Kobro is nog aanwezig. We missen de gebroeders Botteri en ach, de hoeveelste zanger we vandaag te zien krijgen, daar zijn we de tel van kwijt. Geen slecht woord echter over de nieuwe krachten, want ze zetten een muzikaal statement neer. Er is even een overgang met het nieuwe ‘We Sinful Converge’ van recent album ‘Diversum’ (waaruit bleek dat Bernt Fjellestad de nieuwe vocalist is), maar daarna is het weer magisch met ‘Yearning The Seeds Of A New Dimension’, twaalf minuten lang van het debuut. We kunnen nog elke wending dromen, zo dikwijls hebben we dat gespeeld. ‘Empty Streets’ van ‘Cease The Day’ en ‘A Wonderful Crisis’ van ‘Diversum’ volgen om daarna in het album ‘Omnio’ te duiken met het raadselachtige openingsnummer ‘299 796 km/s’. Onnodig te zeggen dat de muziek van In The Woods… soms uitwaaierend en spacey is, toch? En als bonus krijgen we nog een oudje met ‘… in the Woods’. Wat een setlist, wat een band!
Second Stage
Maar nu moesten we vlug naar het andere podium, want daar ging het IJslandse Fortið aantreden, maar voorlopig trof ik er alleen de vrienden die mee gereisd waren en een soundcheck. Gelukkig kregen we daarna een naar meer smakende set, want het was veel te vlug voorbij, aangezien we de band op cd al groots vinden. Op dat tweede podium waren eerder te zien vandaag de tweede set van Thief (nu met zang, drums en bas, maar nog steeds veel te elektronisch) en Valborg (altijd een beetje moeilijk om te beslissen of ik dit nu goed vind of niet).
Op het hoofdpodium werd alles nu in gereedheid gebracht voor Arthur Brown. Vorig jaar kon hij helaas niet komen door ziekte, nu volgde de herkansing. De man is dan ook al de tachtig gepasseerd en is wereldwijd bekend voor de hit ‘Fire’. Door velen wordt dit beschouwd als de roots van black metal en met een brandend gewei op zijn hoofd is die link niet ver weg natuurlijk. Deze hit wordt vrij vroeg in de set al op ons afgevuurd. Verder is het – mede door de veelheid aan verschillende stijlen – moeilijk om Arthur Brown in een vakje te duwen. Het komt erop neer dat we de bluesy songs ook wel weten te smaken, soms is de psychedelische toets best fraai, maar andere songs liggen ons minder. De man kon in ieder geval op een warme ontvangst rekenen.
Nog een grotere legende – althans toch in onze kringen – stapt daarna het podium op: Tom G Fischer, het meesterbrein achter Celtic Frost en Triptykon. Vandaag is het onder de noemer Triptykon dat hij een gitzwarte, loodzware sound neerzet. Het werd rennen na de foto’s om een beetje afstand te nemen of we kwamen hier niet heelhuids (heeloors is een beter woord) uit te voorschijn! Het begon al met een nummer van Celtic Frost: ‘Synagoga Satanae’, maar daarna was het Triptykon dat de plak zwaaide met ‘Goetia’ en ‘Altar Of Deceit’. Het werd dus een gemengde set, waarbij nog drie andere Celtic Frost songs de revue passeerden. Wat ‘Sorrows Of The Moon’ betreft was het zelfs een primeur dat Triptykon dit live speelde en ‘Babylon Fell’ was ook al geleden van 2018. Uit het Triptykon debuutalbum ‘Eparistera Daimones’ kwamen de meeste songs, dat stamt uit 2010. Hoewel er alom gedweept wordt met de artiest, blijf ik altijd een beetje achterhinken op die wereldverspreide aanbidding, maar donker en intrigerend was deze mix van doom, black, gothic en death toch wel en bovendien in conjunctie met de duistere nacht op weg naar de tent.
Social media
