VRIJDAG, 10 SEPTEMBER 2021

En dus nam ik op vrijdag om 12 uur ’s middags plaats voor mijn scherm, mezelf inprentende dat dit veel veiliger was, ik de lange trip niet hoefde te maken en vermoeidheid van lang op mijn benen te slaan niet zou toeslaan. Allemaal waar, maar het gemis aan de vele gelijkgestemde contacten, de sfeer in de grot en het lijfelijk aanwezig zijn werden soms toch node gemist. Gelukkig ben ik al gewend aan live streams na de afgelopen twee jaar isolatie en was dit op zich ook een unieke belevenis. Het dient trouwens vermeld dat deze live stream echt op rolletjes liep, geen storende technische mankementen te bespeuren, dus ook daarvoor een pluim op de hoed van de organisatie.

Op het middaguur is het eerst de beurt aan Vrîmuot, een neofolk heerschap uit Teutoonse wouden die met een gitaar op het podium verscheen en ons een goede morgen wenste, terwijl zwevende keyboards en percussie weerklonken. De kloeke zang met Duitse teksten klonk helder en op de backdrop werden dia’s vertoond. De man trad op met drummer en een extra percussionist die ook nog wat vocale inbreng had. In het laatste nummer kwam ook mondharmonica en dit eerste optreden lag al vlug achter ons. Vervolgens was het de beurt aan St. Michael Front: een vreemde gedrongen man met kort haar en snor die eveneens in het Duits zong en zelfs een trompetje was te horen in de relaxte muziek die ons soms minder kon bekoren.

Sun Of The Sleepless was de eerste band waar we naar uitkeken, want dat is het black metal project van meester Schwadorf die we eveneens kennen van Empyrium en The Vision Bleak. Aanvankelijk was dit een jeugdproject van Schwadorf dat niet van de grond kwam buiten enkele ep’s, maar in 2017 was daar plots het volwaardige debuutalbum ‘To The Elements’ en dat sloeg in als een bom. Dit concert begon hetzelfde als in 2017 op deze plek: terwijl donkere silhouetten plaatsnemen op het podium, weerklinkt ‘To The Burden’ met de feeërieke zang van Loreena McKennit, waarna de band zelf aanvangt met het prachtige ‘The Lure Of Nyght’ van de split met Cavernous Gate. Tokkelende passages zwellen aan tot stormkracht, wanneer epische black metal heerst. Dit wordt gaaf! Meer materiaal uit het debuutalbum zorgt voor een eerste hoogtepunt, in de vorm van songs als ‘The Owl’ met zijn fluisterende mystiek, ‘Where In My Childhood Lived A Witch’ en om te besluiten het triomfantelijke ‘Phoenix Rise’.

Wanneer het in de grot pauze is, is het thuis voor het scherm ook pauze. Ik blijf streamen, want soms zijn er tijdens deze pauzes interessante dingen te zien, zoals interviews met bandleden of videoclips. Nu is Schwadorf bijvoorbeeld even aan het woord en vangt men aan met het overlopen van essentiele albums die Prophecy in de voorbije 25 jaar uitgebracht heeft. Dat maakt de weg vrij voor Hekate, die aantreden even na vier uur in de namiddag. Een kaars wordt aangestoken, een gong aangesleurd. Het wordt al meteen duidelijk dat percussie hier weer een grote rol gaat spelen. We horen hoge etherische vrouwenzang, heel sereen en een man zingt er stug doorheen. In het tweede nummer is er alleen mannenzang en daarna komt een song met beide welke folkloristisch is en weemoedige tint heeft. Het is allemaal heel atmosferisch en verheven, maar echt ons ding is het niet.

Dan worden we warm gemaakt voor de grote kanonnen van deze avond, met interviews met de 79-jarige Arthur Brown en daarna Hupogrammos van Dordeduh (extra spannend want die hadden we onlangs zelf nog meer dan een uur aan de lijn). Het tweede hoogtepunt van deze dag is ‘Dordeduh plays Negura Bunget’ en Hupogrammos had me toen al verteld dat ze dit voor het laatst gaan doen op dit Prophecy Fest. Daarna gaat het verleden in de kast en zal men zich enkel op de toekomst richten, te weten Dordeduh. Maar vanavond staat het oudere materiaal van Negura Bunget centraal, met name van hun weergaloze doorbraakalbum ‘Om’ komt veel aan bod, maar ook een song van hun allereerste album wordt gespeeld. Zanger/gitarist Hupogrammos en Sol Faur (met zijn specifiek lillend gitaarspel de magiër op het podium) duiken in dit verleden met een imposante bezetting die de inheemse instrumenten bedient (oa houten plank, dulcimer, tulnic). De Roemeense folklore viert hoogtij en de complexe songs hebben voordeel aan een perfect geluid. Want dat dient gezegd: het geluid van de stream is top!

Hupogrammos imponeert met zowel zijn weemoedige cleane zang als zijn verwoestende extreme vocalen en de vele wendingen in de songs worden vlekkeloos uitgevoerd. Men heeft duidelijk goed zijn huiswerk gemaakt om deze oude glories terug in de vingers te krijgen en zo was dit niet alleen een unieke, maar ook prachtige ervaring, waarbij Hupogrammos ons toch nog even meegeeft dat zij niets meer te maken hebben met de huidige Negura Bunget en daarna zegt hij: ‘tot morgen voor de Dordeduh show’.

Dornenreich is één van de graag geziene gasten op Prophecy Fest. Vanavond spelen zij een akoestische set met Eviga op zang en akoestische gitaar en violist Inve. Geen drummer vandaag. Het betekent neo folk met doorleefde stem, veel gesproken en fluisterpassages, plus grote intensiteit in de uitvoering. Dertien songs – waarvan vier van het meest recente album ‘Du Wilde Liebe Sei’ – worden op de duur toch een beetje teveel van hetzelfde, al blijven de Oostenrijkers een speciale act.

Prphecy Productions heeft The Crazy World Of Arthur Brown getekend en dat mag op zijn minst opmerkelijk genoemd worden. We kennen de man uit de jaren zestig van de hit ‘Fire’ en weten dat hij als starter van black metal gezien wordt door zijn outfit, maar verder reikt onze kennis niet. Tijdens het interview leren we dat Arthur Brown op zijn 79 jaar nog erg pienter is en een zin die ons bijblijft is: ‘ze zien mij als de pionier van heavy metal, wel dan is dat een gezonde levensstijl, anders stond ik nu niet hier.’ En op het podium is de man nog behoorlijk beweeglijk. Met een uit de kluiten gewassen groep presenteert hij de verraste massa op een psychedelische, bonte show waarin veren en hoofddeksels het rariteitencabinet versterken. Hij begint met zijn hit ‘Fire’ en dan kan het al niet meer stuk. Maar uit de show blijkt dat hij met begenadigde muzikanten op pad is die ook vertrouwd zijn met blues, jazz en natuurlijk rock uit de jaren zestig en zeventig. Het ene nummer swingt erop los, een ander is sensitief, dan weer psychedelisch en ook nog een cover van Bob Dylan’s ‘A Hard Rain Is Gonna Fall’ passeert de revue. Het publiek eet uit zijn hand, want Arthur Brown legt dikwijls contact met de aanwezigen en die stellen dit erg op prijs. Op het einde wordt de band uitvoerig voorgesteld, ook nog een gewoonte die stamt uit vroegere tijden. Hiermee de verrassing van het festival.

En dan is het tijd, om half twaalf ’s avonds, voor het Ierse Primordial. Zij spelen met gemak iedereen onder tafel. Ik bedoel maar, Nemtheanga is dan al een frontman uit de duizend, als hij in vorm is, dan wordt het magisch! En hij is in vorm vanavond, wat maar liefst een concert van twee uur oplevert dat we altijd zullen herinneren. Muzikaal ondersteund door zijn trouwe Ierse makkers, staat de frontman al die tijd op de barricades om te vechten tegen het onrecht in de wereld. Het begin alleen al is zo pakkend dat er een traantje weggepinkt wordt. Ik realiseer me: dit is klasse! Na plechtige hymnezang barst de band los in ‘Where Greater Men Have Fallen’  en in het publiek gaan meteen de vuisten in de lucht. ‘Are you with us?’ schreeuwt Nemtheanga. Reken maar! Een eerste blik wordt geopend. ‘Cheers my friends! It feels like a long time. Let’s do this for 1,5 hour’ en het zal langer worden. ‘Gallows Hymn’ is al een eerste verrassing. Intro met bas en een opvallend mediumtempo gitaarmuur en expliciete stem. Het is mooi dat Primordial hier voor dit publiek de eerder trage, bedachtzame songs ook bovenhaalt. Zoals ‘The Soul Must Sleep’ van het oude ‘Spirit The Earth Aflame’ dat opgedragen werd aan Gunnar. ‘No Grave Deep Enough’ komt dan weer met een dankwoord aan Prophecy. Keltische invloeden in het gitaarwerk zijn prominent aanwezig en het is genieten geblazen met o.a. ‘To Hell Or The Hangman’, ‘Traitors Gate’ en het intense ‘As Rome Burns’. Het wordt helemaal kippenvel met het sensitieve, weemoedige ‘Stolen Years’ (opgedragen aan Arthur Brown, waarom niet?) en ‘The Coffin Ships’. Men twijfelt of men dan nog 1 of 2 nummers gaat spelen, maar het wordt de lange versie met ‘Gods To The Godless’ (alle handen in de lucht) en ‘Empire Falls’. Super! Eindelijk stonden ze waar ze horen te staan: als hoofdact op een festival. Dat wil zeggen: de juiste band op de juiste plaats! Vervuld van adrenaline dook ik onder de wol. Half twee ’s nachts.