PROGPOWER EUROPE 2019 – Sjiwa Baarlo – 4, 5 & 6 oktober 2019
“Hoewel het festival net pas is afgelopen kijk ik alweer uit naar volgend jaar, het is niet voor niets een van mijn favoriete festivals.”
ProgPower Europe is misschien wel het leukste festival van Nederland. Er is altijd een mooie diversiteit aan bands, de mensen zijn altijd super aardig, en het is heel makkelijk om vooraan te komen bij je favoriete bands zonder dat je de hele dag vooraan moet blijven staan. Daarnaast is het een mooie plek om nieuwe bands te ontdekken, zo heb ik bijvoorbeeld Haken en Leprous zien optreden tijdens een eerdere editie van ProgPower, toen ze net hun eerste albums hadden uitgebracht. Ook dit jaar stonden er weer een paar mooie namen op de poster, grotere en kleinere bands, het beloofde dus weer een mooie editie te worden.
14/10/19 I Tekst en foto’s: Leon Vonk
Vrijdag
Op vrijdag begon ik mijn reis naar Baarlo met file en regen, gelukkig was ik op tijd vertrokken dus hoefde ik mij geen zorgen te maken over de tijd. Eenmaal aangekomen in Baarlo, zo’n half uur voor de start van de eerste band, is het nog erg rustig, maar zodra de eerste band het podium op stapt is de zaal goed gevuld en is het tijd voor de aftrap.
Het festival begint met het optreden van Voyager, wat eigenlijk gewoon een headline act is! Twee jaar geleden stonden zij ook al op het podium in Baarlo, toen als afsluiter van de vrijdag avond. Maar de mannen vinden het duidelijk geen probleem om het festival startten, het plezier straalt van de muzikanten af. Ook het publiek is enthousiast, de band is inmiddels een soort huisband geworden die regelmatig op het festival speelt, als ik mij niet vergis is dit de vierde keer dat ze op dit podium te vinden zijn. De band speelde de betere liedjes van het laatste album, zoals ‘Ascension’, ‘Lifeline’ en ‘Misery Is Only Company’, maar ook songs van het nieuwe album, zoals ‘Brightstar’, ‘Water Over The Bridge’, en ‘Colours’. Net als twee jaar geleden was het optreden erg goed en bewijzen deze Australiërs dat ze een fantastische live band zijn.
Na een korte pauze is het tijd voor de officiële headliner van de avond, Diablo Swing Orchestra. Deze avant-garde band ken ik nog van toen hun eerste CD’s uitkwamen maar eigenlijk heb ik er nooit echt veel naar geluisterd, dus was ik erg benieuwd naar wat mij te wachten stond. Het antwoord: een bijzondere ervaring. Wie de muziek kent zal weten dat het alle kanten op kan gaan, zo komen bijvoorbeeld swing invloeden en Elvis Presley veel aan bod, met een hoop gitaargescheur natuurlijk. Er komt veel werk voorbij van het nieuwste album ‘Pacifisticuffs’, zoals ‘Knucklehugs (Arm Yourself With Love)’, ‘The Age Of Vulture Culture’, en misschien wel hun meest populaire nummer ‘Superhero Jagganath’. Het publiek vindt het allemaal fantastisch en er wordt enthousiast in het publiek gesprongen en gedanst (of wat daarop lijkt), het is eigenlijk ook gewoon één groot feest. Na een zeer energiek, en met adrenaline gevuld, optreden kan er worden teruggekeken op een zeer geslaagde openingsdag voor het festival!
Zaterdag
Na een goede nachtrust en mooie herinneringen van de vorige avond ging ik zaterdag met hernieuwde energie terug naar Baarlo voor een dag met zes optredens waarvan ik drie bands een beetje kende, waaronder de eerste. Een traditie van ProgPower is om een Nederlandse band de zaterdag te laten startten, dit jaar is de eer aan Scarlet Stories. En dat is een zeer goede beslissing van de organisatie want deze band is op het moment een van de beste Nederlandse progressieve metal bands. Het debuutalbum ‘Necrologies’ kwam halverwege September uit en is een serieuze kanshebber om mijn favoriete album van het jaar te worden, en is vrijwel zeker het beste debuutalbum van het jaar. Live bewees de band dit ook, door een sterk optreden neer te zetten waarbij veel liedjes van het debuutalbum voorbij kwamen, zoals de ijzersterke liedjes ‘The Tell-Tale Heart’, ‘Vingt Mille Lieues Sous Les Mers’. Ook het publiek leek enthousiast te reageren op de band en ik vermoed dat velen de band in de gaten gaan houden, een advies dat ik iedereen zou geven die de band nog niet kent. Dit is een naam die je nog terug gaat horen.
Na deze sterke opener is het de beurt aan Mexicaanse Anima Tempo, een band waar ik nog nooit van had gehoord. Het was een droom van de band om op ProgPower te spelen en ze waren dan ook super blij dat ze hier nu stonden. Dat was ook te zien aan het enthousiasme tijdens het optreden, hoewel het zeker niet de beste band van het weekend was wisten ze het publiek te overtuigen met een energiek optreden. Daarbij is de band technisch gezien heel sterk, vooral gitarist Dante Granados maakt indruk met supersnelle gitaar solo’s en hele vette gitaar riffs. Vocaal gezien is er nog wel wat te verbeteren, vooral de cleane zang van zanger/gitarist Gian Granados is niet echt bijzonder en mist nog sterke melodieën, de grunts waren daarentegen wel erg sterk. Een leuke band om in de gaten te houden, want als ze vocaal wat verbeteren dan zie ik ze nog wel uitgroeien tot een hele leuke band. Het publiek bedankte de sympathieke band in ieder geval met een mooi applaus.
Ook van Voices From The Fuselage had ik nog nooit gehoord, maar toevallig sprak ik iemand vóór het festival die erg enthousiast was over de band. En ik begrijp wel waarom dat is, hoewel ik zelf niet zo enthousiast was. Dit is namelijk de band van zanger Ashe O’Hara, die vroeger ook in TesseracT heeft gespeeld, en die kan echt verschrikkelijk goed zingen. Ook tijdens dit optreden is hij erg overtuigend, maar het is voor mij niet genoeg om mij enthousiast te krijgen. De muziek was wat eentonig, ietwat simpel, en ook de performance op het podium was wat aan de saaie kant. Het viel mij dan ook op dat zo halverwege het optreden veel mensen alvast waren vertrokken om wat te eten, en dat de mensen die waren blijven staan ontzettend aan het genieten waren. Ook ik vond het niet goed genoeg om erbij te blijven, er zou immers nog genoeg te zien zijn die dag en de volgende dag.
Na het versterken van de inwendige mens keerde ik terug naar de zaal voor het optreden van Kingcrow, een band die ik kende én waar ik wel naar uitkeek. Als voorbereiding op ProgPower had ik een Spotify playlist gemaakt met daarin alle bands die zouden spelen, en daarvan was Kingcrow een van de bands die mij het meeste interesseerde. Toch wisten de Italianen mij niet te overtuigen, alhoewel ik niet helemaal begrijp waar dat precies aan lag. De band speelde goed, het publiek was enthousiast, de zang was misschien iets minder goed dan op het album maar nog steeds wel prima en werden er genoeg liedjes van het laatste album gespeeld, die ook best wel leuk is. Toch werden er bij mij geen snaren geraakt en was het zelfs een opgave om het hele optreden te blijven staan. Toevallig sprak ik iemand anders na het optreden die hetzelfde gevoel deelde, dus wellicht dat het toch niet helemaal aan mij lag. Hoe dan ook, op zich is Kingcrow gewoon een prima band die een goed optreden neerzette, er bleven niet voor niets héél wat mensen staan, maar toch voelde het aan als een teleurstelling.
Na een korte ombouw mag Ghost Ship Octavius het optreden beginnen, de band die eerder op dezelfde dag al had opgetreden op het ‘Oktober Metalfest’ in Eindhoven! Het is echt niet makkelijk om twee keer op dezelfde dag op te treden, zeker niet als bedenkt dat ze zelf alles moeten opbouwen en afbouwen want bands van dat niveau hebben echt geen crew die dat voor ze doet. Tijdens het optreden was ook niet te merken dat de mannen al een show achter de rug hadden, ze speelden gewoon goed en er viel weinig op aan te merken. Op zich is het wel een goede band, die altijd met wit geschminkte gezichten op het podium staat, zeker instrumentaal is het dik in orde, maar het deed mij persoonlijk niet zoveel. Dat komt denk ik deels door de vocalen, die zeker niet slecht waren maar ook niet wat ik erg mooi vind, en de muziek zelf, die me wat doet denken aan Devin Townsend maar dan misschien iets rauwer. Hoe dan ook, een groot deel van het publiek vond het gewoon goed en dat was het rationeel gezien ook gewoon. Prima band dus.
De afsluiter van de zaterdag was Psychotic Waltz is een ‘old school’ progressieve metal band die al sinds 1988(!) muziek maakt. De band is echter al jaren niet echt actief meer, slechts sporadisch wordt er opgetreden en dateert het laatste album alweer uit 1996 (hoewel, een nieuw album eraan komt). Wel een goede reden dus voor fans om deze band te komen aanschouwen, wat denk ik ook een van de reden was dat deze dag helemaal uitverkocht was. Zanger Devon Graves ken ik via Ayreon, waar ik groot fan van ben. Hij deed mee op het album ‘The Human Equation’, en ook tijdens de live optredens van ‘The Theater Equation’ nam hij deze rol weer op zich. Hij maakte destijds erg veel indruk, echter bleek tijdens het optreden op ProgPower dat hij zeker niet altijd een goede zanger is. Zelden heb ik iemand zo vals horen zingen, laat staan als headliner! En dat was echt jammer, want instrumentaal stond de muziek als een huis! Het is indrukwekkend te noemen hoe goed de muziek was als je in acht neemt dat het dertig jaar oud is. Helaas kon ik de zang na ongeveer een half uur niet meer aanhoren en heb ik afscheid genomen van het optreden, onderweg naar de uitgang zag ik dat velen op hetzelfde idee waren gekomen en ik denk dat alleen de échte fans zijn blijven staan. Ergens de volgende dag sprak ik met een van die fans die mij vertelde dat hij door de valsheid van de zang kon luisteren omdat hij de nummers erg goed kende en een echte fan was. Jammer, maar voor mij kwam er dus te vroeg een einde aan de zaterdag en ging ik terug naar mijn hotel met de hoop dat het zondag beter zou worden.
Zondag
Een nieuwe dag met nieuwe kansen! Wederom kende ik drie bands die deze dag zouden optreden, waarvan ik er een al eerder heb gezien en twee waar ik benieuwd naar was. Lost In Thought is niet een van die drie bands, hoewel ik daar grappig genoeg wel een CD van heb! Waarom ik er nooit naar geluisterd heb? Geen idee, maar ik heb het vermoeden dat ik het album een keer heb geluisterd en er niet echt enthousiast over was. Dat vermoeden komt door het matige optreden van de band. Het is op zich een aardige combo die geen slechte muziek maakt, maar het is niet echt bijzonder te noemen, een beetje dertien in een dozijn symfonische prog metal. Daarnaast waren de zanger en de drummer de enige die moeite deden om er een mooi optreden van te maken.De bassist en toetsenist hebben misschien één of twee centimeter bewogen. De gitarist bewoog iets meer maar hij leek er niet veel zin in te hebben, een glimlach kon er in ieder geval bij geen van allen af. Al met al een aardige band maar de podiumpresentatie is niet om over naar huis te schrijven.
Na een matig begin van de dag had ik goede hoop voor de tweede band van de dag, Prehistoric Animals. Zij maken progressieve metal met een pop sausje, in mijn playlist stonden een aantal sterke liedjes van het album ‘Consider It A Work Of Art’ waardoor ik wel uitkeek naar dit optreden. De band begon ook sterk met een aantal van hun beste songs maar na verloop van tijd werden er steeds minder goede nummers gespeeld en vond ik het op een gegeven moment allemaal iets te veel van hetzelfde. Er was weinig diversiteit in de liedjes waardoor het wat eentonig werd, en als dan ook het niveau van de eerste paar tracks niet wordt gehaald dan wordt het op een gegeven moment saai. Daarnaast had de zanger/gitarist geen goede dag waardoor hij met enige regelmaat een beetje vals zong. Op zich dus wel een band met potentie maar een uur was nu erg lang om naar te luisteren. Toch bleef ik het hele optreden staan, maar dat had misschien meer te maken met het feit dat ik vooraan wilde staan bij de volgende band.
Dat was Rendezvous Point, waarvan het nieuwste werk, ‘Universal Chaos’, één van mijn favoriete albums van het jaar is. Opvallend genoeg was ik niet de enige die voorin wilde staan. Waar je normaal gesproken pas vijftien minuten voor het optreden de zaal hoeft in te wandelen om een plekje bij de stage te bemachtigen, was de voorste rij nu meteen na het vorige optreden bezet. De band liet ook zien dat het enthousiasme van deze mensen niet ongegrond was, wat volgde was namelijk het beste optreden van ProgPower 2019, en misschien wel een van de beste optredens die ik in tijden heb gezien. De band begon met sterke composities zoals ‘Digital Wasteland’ en ‘Pressure’, maar het beste nummer van het optreden was ‘The Takedown’, naar mijn mening een ritmisch meesterwerk. Ook werden nummers van het eerste album gespeeld, waar ik in eerste instantie minder enthousiast over was. Toch kwamen deze liedjes beter uit de verf dan op de plaat, zo was ‘Mirrors’ een zeer aangename verassing. Ook moet ik mijn bewondering uitspreken voor zanger Geirmund Hansen (die overigens meedeed met The Voice Of Norway in 2013), die zong alle zeer uitdagende partijen met verve. Ook drummer Baard Kolstad, die ook bekend is van zijn andere band Leprous, liet zich helemaal gaan, meerdere malen wist hij indrukwekkende drumroffels te spelen die menig drummer jaloers zou maken. Tijdens het optreden had hij nog wat technische problemen, hij kon ofwel de rest van de band niet horen of de metronoom in zijn oren, maar daar was tijdens het spelen helemaal niets van te merken. Helaas komt aan al het goede een einde en was het na een uur afgelopen. Onthoud de naam Rendezvous Point want ze gaan nog eens groot worden!
Na de eetpauze was het tijd voor iets totaal anders, namelijk instrumentale progressieve rock van Nederlandse bodem. Kong is een band die al sinds 1988 bestaat en bekend staat door de onorthodoxe opstelling tijdens de optredens, ze staan namelijk, normaal gesproken, ieder in een hoek van de zaal. Maar niet bij ProgPower, daar staan ze (als ik het goed heb begrepen) voor de eerste keer op de traditionele manier op het podium, maar wel gesterkt door videobeelden op het grote scherm achter ze. Op dit beeldscherm werd het gevoel van de muziek in beeld weergeven, een mieren kolonie, bijen, een drukke stad, van alles en nog wat. Ook de lichtshow was helemaal afgesteld op de muziek en droeg veel bij aan het optreden. De muziek zelf was beter dan ik had verwacht, ik ben namelijk niet zo’n fan van instrumentale muziek, maar met de beelden en de lichtshow erbij vond ik het eigenlijk best wel goed. Vooral de opbouw van de liedjes is erg sterk, waardoor de muziek interessant bleef. Een uur was voor mij net iets te veel, maar dat is toch wel een vermomd compliment naar de band.
De voorlaatste band kwam helemaal vanuit Australië en had nog nooit eerder in Europa opgetreden. Teramaze maakt vrij standaard power prog metal die, naar mijn mening, niet veel bijzonders te bieden heeft. Op zich speelde de band helemaal prima, instrumentaal zijn het dan ook zeer capabele muzikanten, maar de muziek weet bij mij gewoon geen snaren te raken. Bands zoals Haken, of zelfs Caligula’s Horse, steken er met kop en schouders bovenuit. De zang maakte bij mij ook geen indruk, deze was niet slecht maar gewoon niet bijzonder. Daarnaast vond ik het geluid érg hard staan, zelfs met gehoorbescherming in. Toch vonden heel veel andere mensen het wel goed want er bleven veel mensen staan om te kijken. Op zich is het natuurlijk gewoon een goede band maar niet helemaal mijn ding.
Wel keek ik erg uit naar de afsluitende band van het festival, want Persefone is écht een goede band. De mannen uit Andorra(!) stonden jaren geleden al een keer op de planken in Baarlo maar toen tijdens de pre-party in de kelder van de bar. De band beloofde terug te komen maar dan op het grote podium, en dat hebben ze gedaan, als afsluiter zelfs! Vorig jaar waren ze nog te zien in Hoofddorp, waar ik ze voor het eerst live heb gezien, waardoor ik wist wat me te wachten stond. De set die ze nu speelden was langer dan wat ze normaalgesproken doen, dus werden er wat oude nummers uit de kast getrokken. Wederom was het optreden erg goed, de technische progressieve death metal was zeker niet voor iedereen weggelegd maar een groot deel van het publiek was toch erg enthousiast over het optreden. Er waren wel wat technische problemen op het podium, de band speelde met in-ear monitoren maar ook de monitoren op het podium stonden aan (wat dus niet nodig was) waardoor de microfoon nogal snel feedback veroorzaakte. Er was echter niemand die hier iets aan deed, zelfs niet toen zanger Mark Martins Pia er iets van zei. Of dit nou lag aan de geluidsman van de band of aan de organisatie van festival is niet duidelijk, maar het was in ieder geval niet zoals het hoorde en veroorzaakte toch wel wat problemen. Hoewel ik wel moet zeggen dat ik dit soort dingen als muzikant heel snel doorheb en niet zeker weet of de niet-muzikanten dit ook horen. Hoe dan ook, het was verder echt een héél goed optreden met veel hoogtepunten, zo sprong Pia het publiek in om een cirkel pit te vormen en werden er vele top liedjes gespeeld, zoals ‘Living Waves’, ‘Prison Skin’, en ‘Spiritual Waves’. Het concert werd afgesloten met deel twee, drie, en vier van ‘Aathma’, die natuurlijk bij elkaar horen. Met een groots applaus was het einde van ProgPower Europe 2019 een feit.
Net als andere jaren ging ik naar huis met mooie herinneringen en ‘nieuwe’ bands die ik zal blijven volgen. De beste bands waren zonder twijfel Rendezvous Point, Persefone, Scarlet Stories, Voyager, en Diablo Swing Orchestra, maar ook Anima Tempo en Kong waren een stuk beter dan ik had gedacht. Het enige wat ik jammer vond aan deze editie van ProgPower was dat collega Vera, die er normaal gesproken bij zou zijn geweest, door omstandigheden niet aanwezig kon zijn. Hopelijk zijn we er volgend jaar weer met zijn tweeën! Hoewel het festival net pas is afgelopen kijk ik alweer uit naar volgend jaar, het is niet voor niets een van mijn favoriete festivals.
Check de onderstaande socials voor meer informatie over ProgPower Europe.