Was dat de clip die jullie vorige week hebben opgenomen?
Neen, vorige week hebben we een ander nummer gedaan, afgelopen maandag en dinsdag zijn we naar een klooster gegaan. Dat past natuurlijk perfect voor ons.

Het leuke aan Powerwolf is ook dat het soms over serieuze onderwerpen gaat, maar altijd met een kwinkslag…
Ja, meestal wel. Soms zijn de teksten wel serieus, maar er mag ook wel wat humor in zitten. Wij zijn in eerste instantie entertainers. ‘Kyrie Klitorum’ dat is een tekst met wat humor erin, een beetje de tegenhanger van ‘Coleus Sanctus’ of ‘Resurrection By Erection’, maar nu is het een ode aan de vrouw.

‘Thunderpriest’ zou over een Belg gaan?
Ja, losjes daarop gebaseerd. Het is eigenlijk een beetje een fantasietekst, maar de inspiratie komt daarvan. Andras Pandi, een Belgische priester die in een moordzaak schuldig bevonden is. Het is wel grotendeels fantasie, de inspiratie komt ervan.

Wat zijn onder de nieuwe nummers de leukste songs om live te spelen?
Sowieso al ‘Bless ‘em With The Blade’, vooral als drummer. Ik denk dat ‘Heretic Hunters’ ook wel een goed live nummer gaat worden. Ik denk dat dit een nummer is om goed uit de bol te gaan als publiek. Als je ziet dat de mensen gaan springen en een fijne tijd hebben, dan slaat dat terug op de band. Dus ik denk dat dit een hele goeie gaat worden. En natuurlijk de singles die we uit gaan brengen, zoals ‘1589’, die gaan we waarschijnlijk ook wel live spelen, dus… Het liefste zou ik de hele plaat live spelen – we zijn immers enthousiast over ons product – maar dat gaat dan ten koste van te veel klassiekers die de fans allemaal willen horen.

Het is fijn dat er in twee songs enige folk invloeden geslopen zijn. In ‘Heretic Hunters’ en ‘Vargamor’. Over dat laatste mag je ook vertellen waar dit over gaat…
Het is een Zweedse saga die gaat over vrouwen die blijkbaar in het bos ronddwalen en ze hebben de kracht om mannen te laten veranderen in weerwolven. Dus het is weer een weerwolftekst. Of dat nu allemaal waar is, dat laat ik in het midden, maar ‘Vargamor’ betekent ook wolfmoeder. Een beetje Noorse mythologie is het dus. We vinden het heel fijn om ons te verdiepen in dat soort dingen.

Wie heeft het artwork gecreëerd?
Dat is zoals altijd Zsofia die inmiddels in Nederland woont. Zij is Slowaakse van oorsprong en ja, dat werkt heel fijn samen. Zij is echt heel goed. Als je alle hoezen bij elkaar zou leggen, dan vormt dat één geheel, een beetje zoals Iron Maiden dat ook altijd doet, maar wij hebben onze wolf. Zsofia is een heel jonge meid, ze studeert inmiddels design en we zijn heel blij met haar. Een hele goeie match tussen ons en zij voor het artwork.

Alles wordt bij Powerwolf groter en groter. Hoe krijg jij als drummer daar ook mee te maken?
Ja, je hebt voornamelijk meer te doen. Er zijn meer dingen om te regelen. In de beginjaren werd er een busje geregeld en een paar telefoontjes en dat was het. Nu is de logistieke operatie gewoonweg enorm. Als wij nu op pad gaan, dat is dat met drie nightliners en een stuk of vier vrachtwagens. Ik weet het niet eens precies wat het nu gaat worden met de Europa tour, maar echt een enorme operatie en voor mij persoonlijk, omdat het allemaal groter is, bezorgt dit ook meer mentale druk. Vorig jaar hebben we op Hellfest gespeeld en dat was de drukst bezochte Hellfest ooit. Ik weet niet precies hoeveel mensen er waren, maar ik denk zo rond de 100.000. Eigenlijk op prime time. Iron Maiden was de headliner, wij speelden net daarvoor, dus het einde van de middag. Iedereen was er en we werden gelijk op tv uitgezonden. Dat gaat wel in je achterhoofd zitten, zo’n shows. Dan denk je: ‘nu moet ik toch wel gewoon goed gaan spelen’, ‘als ik nu een foutje maak, dan is dat voor zoveel mensen’. Anderzijds is de band gewoon langzaam gegroeid en dit al jaren, dus dat maakt het gemakkelijker. Als je dit vanaf nul zou gaan doen, dan gaat dat voor veel mensen gewoon niet lukken om met die druk om te gaan, maar bij ons – ik zit er al vanaf 2011 bij – zodus… We hebben dertien jaar hard gewerkt, maar toch zorgt dat ervoor dat het wat druk op je schouders zet en dat zorgt er dan weer gewoon voor dat ik mij alleen nog beter voorbereid. Ik oefen de nummers tot in den treure, wij repeteren veel de laatste tijd, gewoon om alles ervoor te doen dat alles lekker loopt. Een goede voorbereiding, dat is veel waard.

De eerste tournee als headliner in de USA komt er ook aan dit jaar. Dat is waarschijnlijk ook iets wat je vroeger en anders moet voorbereiden dan de Europese tournees die je al gewend bent, niet?
Het is pas de tweede keer dat wij dan in de VS komen, dat is allemaal iets minder gigantisch dan in Europa. Desalniettemin hebben we niets te klagen hoor. Wij spelen er evengoed in grote zalen. Als je een enorme arena hebt van 10.000 man, dan is de persoonlijke band tussen podium en publiek al iets moeilijker. Het publiek staat gewoon al verder weg. Als je dan een iets kleinere setting hebt, een zaal van ongeveer 2000 man of zo, dat is dan weer eerder een beetje ‘back to the roots’ en dat contact met de fans is dan wat persoonlijker of directer. Je kunt mensen ook daadwerkelijk in de ogen aankijken op de eerste paar rijen. Dat heeft ook zeker zijn charme.

Op de Europese tournee hebben jullie met Wind Rose en vooral HammerFall erg goede bands als support acts…
Dat is geweldig! HammerFall was er al in de jaren negentig en in 1997 is hun debuut ‘Glory To The Brave’ uitgekomen. Dat weet ik nog heel goed, toen was ik 16 en ik heb echt heel graag naar die plaat geluisterd. Ik ben hen dan ook blijven volgen daarna. Want zij waren eigenlijk in de jaren negentig de eerste band die melodieuze heavy metal weer terug heeft gebracht, temidden van allerlei grunge toestanden en dergelijke. Zo’n bands als Helloween of Iron Maiden, die hoor ik ook graag hoor, die waren toen al wat ouder. Ze hadden hun hoogtijdagen in de jaren tachtig. In de jaren negentig was het toch andere muziek die de klok sloeg. Ik vond het persoonlijk toen heel revolutionair dat zij toen, met dat soort melodieuze power metal, die muziek weer terug op de kaart hebben gezet. Dus is het echt een eer dat zij nu met ons meegaan. Ik ken hen dus niet persoonlijk, maar ik kijk ernaar uit om de mannen te leren kennen.

Het zijn vriendelijke gasten…
(lacht) Ik ken geen enkele band in het circuit dat wij spelen, waar wij op festivals mee spelen of die wij meenemen als support, ik ken geen enkele band die vervelende mensen zijn. Het professionele level hangt ook een beetje samen met mensen die zich gewoon professioneel en normaal gedragen ten opzichte van elkaar. Het is een hele fijne scène om in te zitten, om in te spelen.

Dat is ook iets meer van de jaren 70 en 80, dat er meer kapsones waren…
Ja, inderdaad. Rockster ego’s kom ik niet tegen. Echt. Ik kan niemand bedenken waarvan ik dacht: ‘die heeft het hoog in z’n bol’. Iedereen is gewoon professioneel, ook als we het hebben over de bands die de laatste jaren als speciale gast voor ons hebben gespeeld, DragonForce, Amaranthe, Beast In Black, Lord Of The Lost,… die zijn toevallig allemaal het laatste half jaar aan het toeren geweest en als ze dan ergens in de buurt komen van waar ik woon, dan ga ik even kijken en even backstage bijkletsen. Dat is altijd heel gezellig. Ik word dan met open armen ontvangen.

Hoeveel videoclips zijn er gepland?
Voor dit album drie vooralsnog.

Je hebt dan nog kunnen reizen om de videoclips op te nemen. Geen green screen of AI inschakelen bij Powerwolf!
Dat gaat bij ons niet gebeuren. Ik denk dat heel veel mensen dat ook maar eng vinden en dat heel veel muzikanten zich ook een beetje bedreigd voelen in hun bestaansrecht. Wij houden ons daar verre van.

Waar zijn jullie de vorige keer in de VS geweest?
Dat was – effe denken – New York, Canada, Los Angeles, San Francisco, Dallas. Met name Dallas was erg gaaf, want ik hou wel van dat cowboysfeertje wat daar hangt. We hadden een paar dagen de tijd om daar zelf wat rond te lopen en zelfs een zaterdagavond zijn we daar uit geweest. Dat was wel heel erg leuk, met de band en crew erop uit. Het enige – en dat heeft elke Europeaan – waar je je over verbaasd, is die geweren daar. Ik heb gewoon met eigen ogen gezien dat een agent iemand in een auto aanhield en daar gingen ze achterin de auto kijken en daar hebben ze een geweer uitgehaald. De man heeft zijn vergunning laten zien. Toen gaven ze elkaar een hand en toen reed de agent weer verder. Ik dacht: wat een absurditeit is dat! Maar Amerikanen denken nu eenmaal zo. Wat dat betreft is het een cultuurschok, maar voor de rest valt het wel mee natuurlijk. Dat is wel een enorm verschil wat je daar ziet.

Ik wens jullie veel geluk tijdens de strooptocht doorheen Amerika…
Dank je wel, tot ziens in de Lotto Arena…