Het is dat de Zwitserse band Posthumanbigbang zo handig was om zelf hun muziek als een smeltkroes met een mix van post metal, progressive rock, wereld- en filmmuziek te noemen, anders had ik daar mooi mee kunnen openen. Dat doe ik nu lekker toch, wetend dat de band zich van de eclectische potpourri aan klanken, instrumenten en sferen bewust is. Posthumanbigbang is het vehikel van Remo Häberli, wiens lekker op stoom komende carrière als producer, geluidstechnicus en componist voor film en televisie mede de oorzaak was voor het feit dat het acht jaar heeft geduurd om een opvolger voor het titelloze debuut klaar te stomen.

‘Jungle Eyes’ is een buitengewoon complex album geworden dat in de basis pure post metal is, maar door een aantal toevoegingen veel meer is dan een knappe imitatie van Cult of Luna. De prominente aanwezigheid van allerhande toetsinstrumenten van melancholieke piano, via complete gesamplede symfonieorkesten tot bijna technoachtige stotterende synthesizers geeft de songs iets extra’s, net als de diverse etnische fragmenten en de samples uit films. Maar er gebeurt zoveel op deze plaat dat het af en toe wat overdadig overkomt. Zo is het titelnummer een typische post metal song, met beukende drums en geweldige riffs, maar bevat het tegelijkertijd een stukje wereldmuziek, meerdere fragmenten uit films en elementen uit de industrial scene. Dat had misschien ook iets minder gekund. Daar staat tegenover dat de naast elkaar geplaatste clean vocals en de agressieve brullen, een truc die gedurende het album vaker wordt toegepast, een mooi contrast vormen. Wat je ook vindt van de diversiteit van ‘Jungle Eyes’, het zit allemaal verdomd goed in elkaar en het is duidelijk dat Häberli zo ongeveer leeft in de studio. Hij heeft een rijk, vet geluid weten neer te zetten met elementen die je niet vaak hoort in dergelijke albums. Dit is wat je krijgt als studiotijd geen beperkende factor is en handig bent met elektronica.

Wanneer je de plaat een aantal keer beluisterd en bovendien (met wat hulp van een vergrootglas) de teksten van de songs ontcijfert, dan wordt duidelijk dat dit een album is die is bedoeld als een levensweg, meer in het bijzonder wordt een persoonlijke crisis beschreven. In de eerste helft van het album wordt het steeds duisterder en wordt het absolute dieptepunt bereikt, waarna de hoofdpersoon langzaam maar zeker uit het dal kruipt. Er is een duidelijke boodschap: alleen als je veerkrachtig bent zul je het redden. Anders zul je breken. Wellicht dat daarom het één na laatste nummer ‘Driftwood’ zo akelig vrolijk en blij klinkt en op die manier behoorlijk contrasteert met de rest van het album. Muzikaal misschien niet het sterkste moment op ‘Jungle Eyes’, maar je merkt dat we hier wel met een sleutelnummer te maken hebben. Dit is waar naar toe is gewerkt, de catharsis na een uur primal therapy. Voor het verhaal is een happy end natuurlijk mooi, maar ‘Jungle Eyes’ was waarschijnlijk een sterker album geweest als de laatste twee nummers niet door de ballotage waren gekomen. Het is niet anders, al gaat deze tweede plaat van Posthumanbigbang een beetje als een nachtkaars uit, het blijft een origineel en innovatief album dat speelt met de grenzen en beperkingen van het genre post metal en aldoende er iets aan toevoegt.