Wat ik zelf nog niet vaak uit Duitsland heb horen komen is jaren zeventig psychedelische rock. Blijkbaar is dit toch echt een ding geweest in Oost-Duitsland tussen de jaren zestig en tachtig, maar heeft deze muziek door politieke bemoeienis maar zelden de toenmalige landsgrenzen overschreden. De band Polis liet zich inspireren door voornoemd tijdperk en gunt ons met ‘Weltklang’ een blik in die wondere wereld.

Alhoewel ik dit album als licht zou bestempelen in de zin dat het goed in het gehoor ligt maakt de band wel degelijk gebruikt van stevige stukken rock. We hebben te maken met een vrijheid van muziekspelen die je bij veel bands uit die tijd (The Seventies) hoort, waarbij vloeiende orgel moeiteloos overgaat in gitaar, vocale harmoniën (ook al klinkt het alsof Roscher alles zelf zingt) en andere, interessante samenspellen. De zang is volledig in het Duits en dat is één van de factoren die Polis anders doet klinken dan andere bands in het genre.

Elk nummer heeft zijn eigen dynamiek en komt natuurlijk over, alsof het zo uit de muzikanten vloeit in plaats van dat het een vooropgezet plan is. Als ‘Abendlied’ begint lijkt het even of de boel inkakt, maar dit blijkt alleen maar een rustige voorbode te zijn tot het intense drieluik ‘Sehnsucht’. De zang en gitaar aan het begin zijn zo innig op elkaar in gespeeld dat het me elke keer weer kippenvel oplevert en het mondt uit in een mooi en, ik durf wel te zeggen, episch verhaal van Heep-kwaliteit. En net als die band herinnert Polis ons er aan dat je ook anders kan denken. Positiever. Onder andere door de schoonheid te zien in veel van de kleine dingen om ons heen, zoals dit album ‘Weltklang’.