Ik heb te doen met Phil Campbell. Hoe zeer hij ook zijn best zal doen om met een leuke plaat te komen, zijn nieuwe muzikale output zal altijd vergeleken worden met het werk dat hij maakte met één van de meest legendarische hardrockbands aller tijden: Motörhead. Dat hij als Phil Campbell & The Bastard Sons (ook) optredens doet waarbij hij  louter Motörhead werk speelt (covers zou ik het niet willen noemen) helpt daar natuurlijk niet bij.

Valt de naam Phil Campbell tijdens een feestje, dan zal zijn huidige band maar ook het prima werk dat hij maakte voordat hij in 1984 tot Motörhead toetrad met Persian Risk nauwelijks ter sprake komen. De voor- en nadelen van het spelen in een legendarische band. Dat Phil Campbel & The Bastard Sons nog steeds bij het grote Nuclear Blast onder contract staat heeft denk ik dan ook meer te maken met zijn naam dan met de kwaliteit van het gebodene dat op de albums is geperst.

En toch is ‘Kings Of The Asylum’, het inmiddels derde album van Phil en zijn zonen (Tyla op bas, Dane op drums en Todd op gitaar – zanger Joel Peters is geen zoon, althans niet van Phil), lang niet verkeerd te noemen. Opener ‘Walking In Circles’ is een lekker modern klinkende hardrocktrack waarop vooral zanger Joel Peters meteen laat horen waartoe hij in staat is. Toch bevat het album in mijn oren ook miskleunen om de simpele reden dat ze als afgekeurde Motörhead nummers klinken. Zet ‘The Hunt’  maar eens op. Je zit gewoon te wachten totdat Lemmy zijn strot opentrekt. Daarnaast lijkt het wel erg veel op het nummer ‘Sacrifice’ van Pa Campbell’s voormalige broodheer.  ‘No Guts! No Glory! is ook zo’n nummer. ‘Ghosts’ is echter een uitstekend, lekker pakkend, wat commerciëler liedje dat helemaal niet zo zeer aan Motörhead herinnert.

‘Kings Of The Asylum’ blinkt dus niet uit in originaliteit en hinkt in mijn optiek wat op twee gedachten. Daarmee wil ik overigens geenszins zeggen dat het een slecht album is. Er is genoeg kwaliteit te vinden op deze plaat. Toch gun ik de Campbell’s juist een plaat vol nummers met een eigen smoelwerk. Een nummer als ‘Ghosts’ bewijst dat ze dat best kunnen.

Mis je Motörhead en zit je om nieuw materiaal verlegen, dan doet de familie Campbell precies wat je wilt en moet je naar de platenboer rennen. Ik zet liever Motörhead’s ‘Orgasmatron’ nog eens op. Maar ik ben dan ook een oude zemelaar; als ik de hoes bestudeer is het net alsof ik in de spiegel kijk.