In volle coronacrisis bracht Paradise Lost in mei 2020 het album ‘Obsidian’ uit, een groot succes dat bovenaan jaarlijsten prijkte bij menige metalfan. Vanwege de ban op reguliere live shows, besloten ook deze iconen van gothic/doom/death metal iets te doen wat ze nooit gedacht hadden te (hoeven) doen: een show spelen zonder publiek. Dat gebeurde op 5 november 2020 in The Mill Nightclub, een tot nachtclub getransformeerde uitgerangeerde molen. Paradise Lost heeft er jarenlang zijn repetitieruimte gehad. Heel vertrouwd terrein in de nabijheid van hun thuisstad Yorkshire dus.

De iconische band kan beschouwd worden als de grondleggers van doom, gothic en death metal, maar heeft in de 33 jaar van zijn bestaan menigmaal buiten de lijntjes van het genre gekleurd. Zo was er een periode dat new wave, synth pop en dansbaarheid zich aandiende in het oeuvre. De laatste jaren is het vijftal teruggekeerd naar een zwaardere doomy aanpak. Tijdens dit concert worden alle periodes betrokken bij de setlist van 16 nummers, maar toch is de show een coherente belevenis met als hoofdkenmerk de donkere kant van het bestaan. Ruim een uur en een kwartier geeft men het beste van zichzelf, met een hele reeks hits waarbij men dikwijls de titelsong kiest, en/of de songs  waarvoor videoclips gemaakt zijn en die dus bekender zijn bij het grote publiek.

De aanpak van het gebeuren is sober. De muzikanten spelen erg geconcentreerd en vurig, badend in stripped down witte schijnwerpers. De belichting van een oefenruimte, zo lijkt het wel. Zelf is iedereen in het zwart gekleed. Het geluid is zeer goed – opname van de blu-ray geregisseerd door Ash Pears, gemixt door Les Smith en gemastered door Jaime Gomez Areliano. Er is alleen een korte stilte tussen de songs en er wordt niet gepraat of gepretendeerd dat er contact met het publiek is.

Een bloemlezing uit de meeste albums volgt, van start gaande met ‘Widow’ uit het doorbraakalbum ‘Icon’. Zo plukt men uit bijna elke schijf wel een pareltje. We waren natuurlijk extra uit op de live première van songs uit de nieuwe knaller ‘Obsidian’, want door de coronarestricties was dat nog niet eerder gebeurd. Al vroeg in de set is er het prachtige ‘Fall From Grace’, halverwege sluit ‘Ghost’ mooi aan bij de luchtigere gothic songs als ‘Shadowkings’ en ‘One Second’ en de avond eindigt vol doom en gloom met het beklijvende ‘Darker Thoughts’. Qua klassiekers komen we ook goed aan onze trekken, met het ruwe ‘Gothic’, ‘As I Die’ en het nog steeds kippenvel verwekkende ‘Embers Fire’ als ijkpunten. Naar het einde toe wordt het super doomy, met voortreffelijke uitvoeringen van ‘No Hope In Sight’, ‘Beneath Broken Earth’ en voorgenoemd ‘Darker Thoughts’. Zelfs ‘So Much Is Lost’ uit ‘Host’ daartussen spelen valt niet echt uit de toon. Als document van deze tijd is ‘At The Mill’ dan ook niet te versmaden. Het straalt een zekere kilte en isolatie uit, maar is tegelijkertijd een warmbloedige happening vol emotievolle muziek. Als bonusmateriaal is er drie kwartier Q&A met vragen van fans die op ludieke wijze door de voltallige band beantwoord worden en nog een kort sfeerbeeld van de soundcheck voorafgaand aan het concert.