Met ‘’The Suns of Perdition, Chapter III: The Astral Drain” brengt de Canadese formatie Panzerfaust het derde deel uit van hun tetralogie. Ooit komt er dus nog een afsluitend deel vier uit. In deze derde akte neemt de band luisteraars mee op een ongelooflijk meeslepende, maar schrijnende reis naar een buitenste duisternis, waarbij ze de afdaling van de mensheid in collectieve waanzin documenteren en luisteraars dwingen de spiegel van een afschuwelijke realiteit onder ogen te zien, in al zijn glorieuze terreur, afschuw en afschuw. Dat is zowat de letterlijke vertaling van het statement welke de band maakte en ik kan niets anders dan deze uitspraak volmondig te beamen. Het is slechts weinig bands gegund om zo een intrigerende en fascinerende muziek te maken die tegelijkertijd zo afschrikwekkend klinkt. Depressievelingen die nog geen suïcidale gedachten hebben, kunnen na een kennismaking met Panzerfaust wel eens van mening veranderen.

Het album bestaat uit vijf basisnummers met daartussen telkens een soort muzikaal intermezzo dat varieert van een halve minuut tot bijna zes minuten. Opener is het tien minuten durende ‘Death-Drive Projections’ dat een langzame naargeestige opbouw heeft waarna men met die typerende midtempo loodzware riffs afvuurt bijgestaan door een gruntende en een krijsende zangstijl door elkaar te gebruiken. Het melodische aspect klinkt enorm sterk en bijna koorachtig. Je zou de band een beetje kunnen vergelijken met Solfstafir maar dan in het black metal genre. Muzikaal is het in elk geval een mooie en spannende reis vol afwisseling. Op het volgende ‘B22: The Hive and the Hole’, slaagt de band erin nog donkerder te klinken. ‘Bonfire of the Insanities’ begint dan terug een pak zachter, bijna sfeervol te noemen, waarna een giftige klaagzang invalt om over te gaan naar de tweede helft dat een pak zwaarder klinkt en begeleidt wordt door repetitieve zang en gekrijs. Nog een opvallend nummer is het langste intermezzo: ‘Enantiodromia Interlude’ met zijn bijna zes minuten durende aanvankelijk onbeduidende geluidsfragmenten waar de drums steeds ritmischer klinken als etnische percussie en eindigen met een snelle exotische wilde dans. Afsluiter is‘Tabula Rasa’, een nummer dat zowat alles laat horen waarom Panzerfaust tot zo een sterke band is uitgegroeid.