Nog redelijk kalm en kabbelend komt de opener ‘Rhytm Of The Ocean’ binnen; heel “volwassen” en verantwoorde alternatieve rock. Melodieuze arrangementen inclusief koortjes begeleiden deze eerste track. De band is dan ook al enige jaren en platen verder na hun (overigens heerlijke) rammel-punk-rock debuut, waarin de band steeds verder gegroeid is naar een toch meer uitgebalanceerd grunge gezelschap. Vanaf het navolgende ‘Crawlin’ gaat de handrem er af en zijn de scherpe randjes weer hoorbaar. Ze laten horen dat ze nog steeds kort en krachtig kunnen knallen, maar ook gegroeid zijn in mogelijkheden en durf om creatief te arrangeren. Mooi voorbeeld van die groei in arrangeren is de opbouw en schitterend hoekige ritmiek in combinatie met de sologitaar (bijna Neil Young!) gevolgd door perfect getimede rustigere passage in ‘Sun And Moon’. Een zeer opmerkelijk rustpunt is het donkere ‘Different Man’; een nummer dat enorm kan groeien in de beleving van de luisteraar. Ook de Smashing Pumpkins invloeden zijn trouwens weer duidelijk hoorbaar in ‘Waysted Days’ en het ontsporend noisy ‘Backseat Driver’; wat zal dit nummer live van het podium knallen! Het afsluitende ‘Losing Tough’ moet ook beslist even genoemd worden vanwege de lekkere lijzige schwung (en mondharmonica) die bijna aan Bob Dylan kan doen denken. Deze sympathieke band, die zich naar mijn bescheiden mening echt met internationale collega’s kan meten, heeft weer een fijne plaat afgeleverd!