Leon Vonk: Our Oceans is een Nederlandse band die is gevormd nadat zanger/gitarist Tymon Kruidenier en bassist Robin Zielhorst de band Cynic hadden verlaten. Ze hebben daar niet heel lang gespeeld maar dat lag niet aan het gebrek aan ervaring, beide muzikanten waren namelijk ook enige tijd actief in Exivious. Ook drummer Yuma van Eekelen heeft met zijn dienstjaren in Pestilence de nodige ervaring in de muziekwereld. De groep bracht het debuutalbum ‘Our Oceans’ uit in 2015, wat niet resulteerde in veel naamsbekendheid. Het nieuwe album ‘While Time Disappears’ komt eind november uit, weten de mannen nu wel een groter publiek te bereiken?

Volgens de meegeleverde informatie zou de muziek bij vlagen moeten lijken op die van Steven Wilson, maar zelf vind ik dat niet zo’n goede vergelijking. Eigenlijk moet ik meer denken aan Jeff Buckley, vooral de zangmelodieën van Kruidenier doen mij sterk denken aan die van Buckley. Uiteraard is Our Oceans wat progressiever en harder, zo wordt er zelfs af en toe wat op geschreeuwd, maar de jazzy elementen zijn duidelijk aanwezig en vormen het fundament van de muziek. Instrumentaal zijn de liedjes interessant en weten ze uit te dagen, de muziek is dan ook lekker dynamisch en klinkt het fris. Toch had een tweede gitarist niet misstaan want soms vind ik de instrumentatie niet helemaal in balans en mis ik en de hoge of midden tonen nog wat invulling, waar een extra gitarist aan zou kunnen bijdragen. Het zou de muziek net wat meer diepte geven. Vocaal gezien snijd het mes aan twee kanten, de stem van Kruidenier is vooral in de hoge tonen erg goed maar zodra hij met een randje gaat zingen is dat echt een verhaal. Daarnaast vind ik de melodiekeuzes lang niet altijd even sterk en te experimenteel. Was de zang over het hele album zo goed als de beste zangpartijen die er op te vinden zijn, dan hadden we kunnen spreken van een hele mooie plaat.

Instrumentaal gezien is ‘While Time Disappears’ een sterk album, maar de inconsistente kwaliteit van de vocalen maken het lastig om er echt enthousiast over te zijn. In de basis is de muziek goed en heeft het de potentie om door te breken tot een breder publiek. Als Kruidenier constant het beste uit zijn stem zou kunnen halen, en wat toegankelijkere melodieën zou kiezen, dan zou het echt wel wat kunnen worden. Misschien kan een tweede gitarist, die ook wat (achtergrond)vocalen op zich kan nemen, uitkomst bieden. Our Oceans is in ieder geval een band om in de gaten te houden.

Jan-Simon Hoogschagen: De meeste dromen zijn bedrog. Dat is algemeen bekend en er was geen liedje voor nodig om tot die conclusie te komen. Toch ging het volgende hersenspinsel door me heen na een eerste beluistering van ‘While Time Disappears’ van het Nederlandse trio Our Oceans: stel nu dat op die betreurenswaardige avond van 29 mei 1997 Jeff Buckley niet een stukje was gaan zwemmen – omdat het water te koud was, zijn eten te zwaar op de maag lag of om wat voor redden dan ook. Stel dus dat zijn carrière toen niet abrupt tot een einde was gekomen, had ‘While Time Disappears’ dan niet gewoon ’s mans vijftiende (of dertiende, mini-albums niet meegerekend) studio-album kunnen zijn?

Na het ontwaken uit mijn dagdromen en de rationalisatie dat Jeff Buckley toch echt al drieëntwintig (!) jaar dood is, bleef de vaststelling dat de muziek van Our Oceans en de zang van frontman Tymon Kruidenier wel onwerkelijk veel op die van Buckley lijkt. Goed, de meer dan een kwart eeuw die ligt tussen ‘Grace’ en ‘While Time Disappears’ is op een bepaalde manier te horen. Zoals zo vaak klinkt de moderne versie heftiger en extremer dan het referentiepunt. Dat is zo met alle bands die zich baseren op Black Sabbath, Led Zeppelin of noem de geijkte voorbeelden maar op, en zo is het ook met dit album.

In bijna vijftig minuten werken Kruidenier (zang en gitaar) en zijn companen, bassist Robin Zielhorst en drummer Yuma van Eekelen, zich door een negental songs die het best gekarakteriseerd kunnen worden als geëxalteerde singer-songwriter rock met een sterke progressieve ondertoon. De vrij hoge stem van Kruidenier roept al snel Jeff Buckley in herinnering, met een van emotie druipende snik in de voordracht die bij uitstek past bij de melancholieke en introspectieve teksten die zonder uitzondering gaan over verlangens, woede en wanhoop. De fretloze bas en de (meestal) ingetogen maar nooit saaie drums zorgen voor een passend fundament.

‘While Time Disappears’ is het tweede album van Our Oceans. Het titelloze debuut uit 2015 is destijds onopgemerkt aan mij voorbij gegaan, dus het is lastig om aan te geven in hoeverre de band veranderd of gegroeid is in de afgelopen vijf jaar. De heren Kruidenier, Zielhorst en Van Eekelen zouden we overigens wel kunnen kennen, want ze hebben in de loop der jaren ieder voor zich een indrukwekkend c.v. opgebouwd als lid van bands als Cynic en Pestilence. En hoewel die bands ook niet bepaald vies waren van genreoverschrijdend gedrag is het verschil tussen de death / thrash crossover-fusion en het veel ingetogenere werk van Our Oceans hemelsbreed. Our Oceans blijkt weliswaar ook over grenzen te gaan, maar het zijn heel andere. Vanuit de progressieve alto rock gaat het bijvoorbeeld in ‘Your Night, My Dawn’ richting iets dat je met wat goede wil trippy Radiohead meets Portishead kunt noemen. Tegelijkertijd zijn er momenten waarin Tymon Kruidenier van ingetogen gefluister naar emo volgens de primal scream methode gaat, zijn zielensmart en zijn longen uit zijn lijf gillend.

‘While Time Disappears’ is progressive rock, maar het is tegelijkertijd veel meer dan dat. Het is een dynamisch, krachtig en vooral emotioneel conceptalbum dat alleen bij mensen zonder hart geen gevoelige snaar zal raken.