Ossaert, een van de vele maar zeker niet een van de minste exponenten van de groeiende en bloeiende Nederlandse black metal underground, is behalve mysterieus vooral ook productief. Na een vliegende start in 2020 met ‘Bedehuis’ verschijnt nu het derde (mini-)album ‘Offerdier’. Nog altijd is niet veel meer bekend over Ossaert dan dat de band eigenlijk een soloproject is van iemand die, zoals min of meer gebruikelijk in de scene tegenwoordig, slechts bekend is met een initiaal, P. dit keer en als uitvalsbasis Zwolle heeft. Voor de uitvoering van de songs werkt P. samen met drummer W. die je zou kunnen kennen van Laster, maar dat is het zo ongeveer.

Thematisch ligt ‘Offerdier’ duidelijk in het verlengde van de eerdere releases ‘Bedehuis’ en ‘Pelgrimsoord’. Ook dit keer verwerkt P. zijn ervaringen – of zijn het vooral frustraties – met een streng-christelijke opvoeding in een mengsel van ziedende black metal en sinistere dungeon synth stukken die bijna als een morbide, verwrongen versie van kerkmuziek in de stijl van Bach klinken, al is het niet heel vreemd om Mortiis hier te namedroppen. De twee synthesizernummers op ‘Offerdier’, ‘Ritueel I’ en ‘Ritueel II’ vormen het hart van het minialbum. Eigenlijk zijn er twee problemen met deze songs: ze duren te lang voor een intermezzo en ze zijn een te grote stijlbreuk met de twee black metal nummers ‘De Lichtkrans en de Waan’ en ‘Het Geschenk en het Bestaan’ waartussen ze gesandwicht worden. Wanneer die twee songs worden vergeleken met de vorige output van de band dan valt in eerste instantie vooral het wat doffere, meer lo-fi geluid op. ‘De Lichtkrans en de Waan’ is een lang nummer dat vooral veel van hetzelfde brengt en pas tegen het einde met wat cleane meerstemmige zang voor wat afwisseling zorgt. ‘Het Geschenk en het Bestaan’ is wat dat betreft een heel wat beter geslaagde poging een lang nummer interessant te houden. Breaks, tempowisselingen en verschillende zangstijlen zorgen er in ieder geval voor dat ‘Offerdier’ niet helemaal wegvalt tegen het black metal beest dat ‘Pelgrimsoord’ is. De triomfantelijke laatste minuten kunnen zich meten met de godslasterlijke grootsheid van ‘De Dag En De Verschijning’, ook al steekt dat nummer met kop en schouders uit boven alles wat ‘Offerdier’ heeft te bieden. Al met al is dit nieuwe album niet eens een pas op de plaats, maar eerder een stap terug en dat is, gezien het vorige werk van Ossaert, jammer.