Het nieuwe album van Opium Lord is dope. ‘Vore’, wat vrij vertaald een seksuele afwijking is waarbij iemand de wens heeft opgeslokt te worden door een ander, is het tweede album van dit zestal uit Birmingham en we horen een heel eigen geluid waarin verschillende stijlen naadloos op elkaar aansluiten en samenkomen tot een bijzonder interessant geluid.

Mijn indruk bij openingstrack ‘WWCD’ is dat Opium Lord een vorm van post metal speelt. Dit komt door de scherpe, afstandelijke gitaren en de gepijnigde vocalen die gelijk al de haren in de nek en op de armen overeind doen komen. Vanaf ‘Lead Magnet’ verandert de atmosfeer opslag als de ritmesectie zijn entree doet en alle ijzigheid die we in de eerste vier minuten voor onze kiezen kregen voorzien van een geweldig vol geluid, met de dichtheid die we vaak bij metalcore horen. De zang van Nathan Coyle is veelzijdig in dat hij zijn stem aanpast aan wat de muziek van hem vraagt. Over het algemeen vertaalt zich dat in boze, black metal-achtige krijsen, die in het nummer ‘Columbia’ worden bijgestaan door Mike Scheidt (Yob).

Door het gebruik van disonnanten en schrille gitaarjanken, noten en stuiptrekkingen blijven de nummers op ‘Vore’ verrassen en worden we ver voorbij alle uithoeken van realisme geleid. De subtiele ritmeverschillen tijdens de nummers weten ieder laatste sprankje hoop tegen de grond kapot te drukken. Op die manier weet Opium Lord zeven grootse, angstaanjagende hoofdstukken neer te zetten die menig luisteraar zullen weten te boeien. Welk genre het nou precies is? Dat maakt niet uit, bovenal klinkt de muziek compleet.