One Hour Hell is een band die is ontstaan vanuit het verlangen om iets extremere en hardere muziek te maken. Inmiddels hebben ze al drie platen volgespeeld maar de eerste twee albums ken ik slechts zijdelings. Het nieuwe ‘Voidwalker’ is echter een langspeler die je frontaal raakt. Het klinkt als een ronkende bulldozer en die bulldozer ligt op ramkoers.

Het is geen gevarieerd album, maar de songs zijn allemaal kunstig in elkaar gezet, met voor ieder instrument de ruimte om te excelleren. De zang van Joakim Mikiver is ook van een hoog niveau, gevarieerd en vooral heel ruig, zoals het hoort in deze stijl. Deze stijl is een licht technische vorm van death metal met een beetje deathcore en thrash metal invloeden, die laatste met name in de riffs die Ludvig Hertz en Krister Andersen uit de polsen schudden. ‘Hall Of A Thousand Minds’ en ‘Empty Eyes’ zijn songs die klinken alsof de muzikanten elkaar op scherp zetten en het beste uit elkaar weten te halen. Ze zijn gelaagd, met aandacht voor groove en melodie. ‘Within’ probeert het met een beetje cleane zang tussen de regels door, maar of dat nou zo goed werkt weet ik niet. Verder worden er lekker zagende riffs gespeeld en zijn de drums geen seconde uit je hersenpan weg te denken.

Weer een typisch geval van Zweedse degelijkheid, dit One Hour Hell. Negen songs gesmeed uit het hardste staal dat ze voorhanden hadden, al neemt ‘Drivkraft’, het laatste nummer van het album, wel gas terug en opent met rustig melodieus samenspel en is de cleane zang prominent aanwezig. Een verrassende afsluiter, gewaagd ook, maar maakt het einde van ‘Voidwalker’ minder abrupt. Het nummer is puur gebaseerd op sfeer en de bastonen van Teddy Moller begeleiden je naar een fraai einde van dit verrassend sterke album uit Zweden.