‘The Anticurrent’ is het tweede album van deze tweemanband bestaande uit zanger Xenoyr (de man die ook de fantastische zware zangpartijen voor zich neemt in Ne Oblisvicaris) en Tentakel P (van de avant-garde black metalband Todtgelichter).

Vergeet alles wat je graag hoort aan Ne Obliviscaris en Todtgelichter want Omega Infinity is toch van een heel andere strekking. Waar het debuut ‘Solar Spectre’ de duisternis van het heelal als thema had, is de hoofdrol nu weggelegd voor de tijd tussen de oerknal en de chaotische geboorte van het universum, het ontstaan en het einde van het menselijk bestaan en het onvermijdelijke einde van het universum. Om het geheel nog wat extra in de verf te zetten zijn er gastbijdragen van Andrienne Cowan (Avantasia), Lindsay Schoolgraft (ex-Cradle Of Filth), Marta J. Braun (Todtgelichter) en Andras Nagy (Sear Bliss). Niet echt allemaal de alledaagse bands maar Omega Infinity is dat ook niet. Zo kom je direct bij het grootste struikelblok op het album, de bijna acht minuten durende opener ‘The Alpha’, een extreem korrelig black metal epos dat bestaat uit plakwerk van verschillende instrumenten die noch kant noch wal raken, stukken verwarde piano ertussen en lange onsamenhangende kreten. Pas nadat dit moeilijk te verteren nummer gepasseerd is, wordt het toegankelijker. Toch blijft alles wat minimalistisch met keyboard, piano en vooral heel snel drumwerk. De gitaarriffs zijn aanwezig maar blijven wat op de achtergrond. Dat onheilspellend gevoel blijft het hele album lang aanwezig. Op ‘Iron Age’ wordt direct het gaspedaal extreem hard ingestampt. Tot Adrienne Cowan haar mooie heldere stem laat horen. Wat laten krijg je op ‘Death Rays’ Lindsay erbij wiens vertellende stem doet denken aan Anne Clark. Muzikaal blijft men bij koude en emotieloze black metal. Nog een aanrader is het twaalf minuten durende epos en afsluiter van het verhaal ‘Voices From The End Of Time’ met András Nagy als gast. Snelle stukken worden afgewisseld door naargeestige strijkers om te eindigen met een bijna vier minuten durende fade-out welk bestaat uit new age en strijkers.

Het verhaal is hierbij verteld. Als extraatje krijg je nog twee bonusnummers waarin ‘Night Journey’ van Sear Bliss gecoverd wordt en ‘Ye Entrancemperium van Emperor. Beide nummers worden hard, chaotisch en primitief ingespeeld.

Het bereiken van een gelukzalig gevoel kan je vergeten als je ‘The Anticurrent’ beluisterd hebt. Toch is het een bijzonder werkstuk te noemen van twee artiesten die het extreme in reeds extreme muziek hebben opgezocht.