Ah, een live album. Dé kans om het optreden waar je om wat voor reden niet bij kon zijn alsnog mee te maken op plaat of die zinderende liveshow nog eens opnieuw te beleven in je eigen huis. Het is natuurlijk niet te vergelijken met in een zaal staan met honderden of duizenden gelijkgestemden en de geluidstrillingen door je hele lijf te voelen, maar het is beter dan niks. Op zo’n live album hoor je dan de muziek van je geliefde band in een vaak wat rauwere vorm, anders dan hoe het ooit in de studio is ingespeeld in ik weet niet hoeveel takes en er is natuurlijk het geluid van de fans tijdens of tussen de songs.

Toen het nieuws kwam dat Relapse Records met niet één maar twee live albums van death metal veteranen Obituary zou komen, was dat groot nieuws. Livewerk van Obituary is vrij zeldzaam (het enige officiële live album ‘Dead’ is alweer ruim twintig jaar oud en de EP ‘Ten Thousand Ways to Die’ uit 2016 is vooral een curieus tussendoortje), maar het feit dat de band de eerste twee albums, ‘Slowly We Rot’ en ‘Cause of Death’ integraal ten gehore zou brengen wekte vooral hoge verwachtingen. De verbazing was dan ook groot toen ‘Slowly We Rot – Live and Rotting’ bijna exact hetzelfde klonk als het origineel uit 1989. Dat was al bijzonder, alleen waar was het publiek? Tussen de nummers was er niets dan stilte. Kort, maar stil was het niettemin. Geen gejuich, geen geschreeuw, niks. Alsof de toehoorders met stomheid geslagen waren.

Voor alles is een verklaring en ook in dit geval blijkt er een goede reden te zijn waarom deze twee live albums niet klinken als doorsnee live albums: het zijn registraties van live streams die door Obituary zijn gemaakt in november 2020, tijdens de eerste Corona lockdown. Opgenomen in een studio in Tampa, Florida, is het enige live aan deze albums het feit dat ze live zijn gespeeld door de band. Geen overdubs, alles in één take, alleen zonder publiek. Dat maakt dat ‘Slowly We Rot – Live and Rotting’ en ‘Cause of Death – Live Infection’ zowel briljant gespeeld zijn als enigszins zielloos overkomen. Dit is geen live album zoals we gewend zijn, maar iets anders. Een herinterpretatie van een legendarisch album uit het oeuvre van een gelouterde band dan? Nee, ook dat niet, want als er iets opvalt dan is het hoe weinig evolutie er te horen is. De opnametechniek anno 2020 is duidelijk beter dan in 1989 en dat maakt dat een destijds al vet album nu nog vetter klinkt. Alleen dat is het dan ook wel zo’n beetje. Zelfs het feit dat twee van de leden van de originele band intussen (meerdere keren) vervangen zijn, zorgt niet voor een wezenlijk ander geluid. Het is opvallend hoe weinig de stem van zanger John Tardy is veranderd in ruim dertig jaar en hoe makkelijk broer Donald de verzengende blast beats van destijds weet te reproduceren. Nog opvallender is het hoe twee meer dan dertig jaar oude albums nog altijd extremer en heavier klinken dan het gros van wat er vandaag de dag wordt uitgebracht. Na de vrij steriele uitvoering van Slowly We Rot is er op ‘Cause of Death – Live Infection’ zowaar heel af en toe iets spontaans te horen. Nog steeds is de stilte na ieder nummer oorverdovend en wordt geen moment het publiek (in dit zeer specifieke geval niet fysiek aanwezig maar achter een beeldscherm verstopt) aangesproken, maar de band en met name John Tardy laat af en toe iets van enthousiasme horen dat het spelen van deze oudere nummers blijkbaar te weeg brengt. Ondanks deze minuscule verbetering ten opzichte van het eerste album blijft het wringen, hoe goed Obituary ook op dreef is.

Als extraatje bevat elk album een aantal bonustracks die een dwarsdoorsnede uit de lange carrière van de band vormen. Leuk, maar niet direct doorslaggevende koopargumenten. ‘Back from the Dead’, ‘The End Complete’… de meeste fans zullen die naast ‘Slowly We Rot’ en “Cause of Death’ in de kast hebben staan. Een gemiste kans dus, want wie ga je hier nu een plezier mee doen? Voor de echte fans is de toegevoegde waarde minimaal en het is de vraag of iemand die Obituary anno 2022 voor het eerst ontdekt zal kiezen voor dergelijke bewerkingen van de klassieke eerste albums in plaats van “the real thing”. Aan de andere kant, misschien zijn deze opgewarmde Corona-zoethoudertjes juist een manier om mensen kennis te laten maken met het werk van een van de grootmeesters van de Florida death metal.