Het jongere broertje van DGM, zo omschreef ik Noveria in de bespreking van hun vorige album ‘Forsaken’. De omschrijving past zowel door de muzikale overeenkomsten als door het feit dat Noveria enkele (ex-)leden deelt met dit progressieve instituut. ‘Forsaken’ was een heel aardig album maar niet subliem, en dat kwam mede doordat de band zich iets te hard leek te willen bewijzen waardoor de muziek een beetje bezweek onder het eigen gewicht. Op het nieuwe ‘Aequilibrium’ lijkt de band in een slechte pun iets meer evenwicht in de zaken gevonden te hebben. De springerigheid is eruit en de band is teruggegaan naar een stevige basis van progressieve metal zonder teveel opsmuk, en dat legt de muziek geen windeieren!

Al vanaf ‘Waves’ maakt de band indruk en een leeuwendeel van die indruk ligt bij Francesco Corigliano, die me naast aan Mark van DGM ook steeds meer aan Russel Allen (Symphony X) doet denken. Ook het smakelijke pianospel in het intro van dit nummer is een schot in de roos. ‘The Awakening’ heeft meer orkestrale elementen en hier valt ook het razende gitaarwerk van de andere Francesco op, ook hier wil ik een parallel met Symphony X trekken. Met ‘New Born’ wordt eerst wat gas teruggenomen, maar door een behoorlijke opbouw en goede dynamiek komt er uiteindelijk toch nog een deftige kopschudder uit met sublieme uithalen van Francesco, wat een goede zanger is die man zeg! ‘Broken’ is het nummer van de videoclip en is daarmee in de lijn der verwachting wat meer rechttoe rechtaan, wat absoluut niet betekent dat dit een minder muziekstuk is. Dit is wat meer de power metal kant die naar boven komt.’Collide’ is zonder meer een hoogtepunt op het album, een complex en cinematisch huzarenstukje. De verplichte ballad is in dit geval de afsluiter op het album, een keuze die er vaak voor zorgt dat het album een beetje als nachtkaarsje uitdooft. ‘Darkest Days’ is echter behoorlijk opbouwend en sluit af met een schitterende solo en een krachtige climax in een soort muzikale wanhoopschreeuw.

‘Aequilibrium’ is niet zonder meer een logisch vervolg geworden op ‘Forsaken’. Op dit album lijkt de band hun laatste power metal veren af te schudden en op ‘Broken’ na zijn de invloeden van dit grootste metalen exportproduct van Italië minimaal. De muziek is terughoudender, dynamischer en kortweg gewoon nog een stuk beter dan op de voorganger. Dus voor alle fans van DGM, Circus Maximus en de hele bekende santenkraam aan progressief vernuft zit er weinig anders op dan het maandsalaris uit te gaan geven bij de betere muziekboer voor een exemplaar van ‘Aequilibrium’.