We gaan de maand november tegemoet met een nieuw Novembers Doom album op hoge rotatie in onze installatie! Kan het toepasselijker? ‘Nephilim Grove’ is maar liefst het elfde studioalbum van het Amerikaanse (Chicago) vijftal onder leiding van zanger/tekstschrijver Paul Kuhr en gitarist Larry Roberts. Bijna dertig (!) jaar zijn ze actief. Jarenlang zaten ze op The End Records, maar eindelijk heeft Prophecy Productions, als eerste Europees label, de band onder haar vleugels genomen en zal de distributie in Europa op volle toeren kunnen draaien. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen, want wij volgen de band sinds 2005 (toen ‘The Pale Haunt Departure’ ons wegblies) en sindsdien hebben ze al dikwijls de oversteek gemaakt om hier live op te treden.

Bovenvermelde songschrijvers zijn opgegroeid met bands als My Dying Bride, The Doors en Black Sabbath. Toch speelt Novembers Doom opmerkelijk uptempo, mocht je afgaan op hun bandnaam. Het is een dynamisch soort krachtige death/doom metal gedrenkt in welhaast romantische, maar heel donkere lyriek. Teksten waarin zowel de bulderende grunts van Paul Kuhr als diens plechtige kraakheldere zangstem een even groot deel van de koek opeist. Wanneer het monumentale geluid (productie Dan Swanö) van de band weerklinkt in ‘Petrichor’, wordt dit strakke spel al meteen overgoten door verstaanbare grunts en de serene zuivere stukken waarin melancholie en contemplatie hoogtij vieren. Denk niet dat Novembers Doom geen heftigheid herbergt, neem dan maar het raggende ‘The Witness Marks’ of later het wilde ‘Black Light’ voor de nodige peper in de reet.

Anderzijds beginnen songs als het titelnummer en het ontroerende ‘What We Become’ met trage akoestische tokkel op gitaar en bloeien ze pas later tot meer wasdom. In het titelnummer vormt dramatische piano een fijne additie en ‘What We Become’ blijft enkel cleane zang behouden en zou men de treurwilg (lees: ballade) van dit album kunnen noemen. Er valt enorm veel te genieten op dit album, want dan hebben we nog niet eens de prachtige gitaarsolo’s in vele songs vermeld, of het rillingverwekkende gefluister in ‘Adagio’. Tonnen weemoed vallen je ten deel wanneer je de tijd neemt om dit topalbum integraal op je te laten inwerken. Om even later weggeblazen te worden door stormachtig temperament. Die dynamiek is altijd aanwezig bij Novembers Doom. Het laatste nummer ‘The Obelus’ heeft nog een verfrissende verrassing voor ons in petto. De heldere, hectische gitaarklank dat dit nummer domineert doet erg Fins aan, een soort tremolo’s waar de schier onbewogen cleane zang tegenop bokst tot de apotheose beklonken wordt met de diepste doom grunts die ge u kunt inbeelden.

Topkwaliteit voor de elfde keer en laat ons hopen dat eindelijk meer mensen de band gaan leren kennen! Genreoverstijgend en tijdloos!