Negentien jaar heeft het geduurd vooraleer Nocturnal nog eens iets van zich heeft laten horen. Dat doet de voormalige eenmansband nu met een nieuw album, getiteld ‘The Greater Emptiness’. Na twee demo’s en de albums ‘Nocturnal’ uit 1997 en het schitterende ‘To The Far Horizons’ uit 2000 werd het wel heel stil rond de band. Nog even voor de duidelijkheid: we praten hier niet over het voor velen bekendere Duitse black/thrash gezelschap, maar over de Australische band met zanger/multi-instrumentalist Arathorn aan het roer. Die heeft er nu met A.Frore een drummer bij gehaald om z’n zwartgallige bedenksels samen uit te voeren. Dat mag je vrij letterlijk nemen, want de black metal die men speelt is niet meteen van de opgewektste soort. De titel zegt het eigenlijk zelf. Depressieve gevoelens en misantropische gedachten worden aan de man gebracht en de leegte van het bestaan wordt tot in den treure omarmt.

Toch is ‘The Greater Emptiness’ geen typische DSBM plaat. Het gaat er inderdaad niet vrolijk aan toe, maar er blijft wel vaart in zitten. De opener ‘My Temple’ mag dan wel een zware ondertoon hebben en zich al klagend een weg banen door de donkerste opvattingen der mensheid, het titelnummer is uptempo, voelt niet al te duister aan en de tremolo picked riffs klinken verrassend fris. De incidentele cleane vocalen versterken het neerslachtige gevoel dan weer wel, maar al bij al blijft het luchtiger dan verwacht. Kaal, to the point en minimalistisch, dat wel. Met als exponent daarvan het voorlaatste nummer ‘Song Of Death’, dat wel een heel fraaie solo herbergt. Eindigen doet men in stijl met de slepende doomsong ‘Shadows In Euclidean Spaces’. Muzikaal is het niet overweldigend, technisch hoogstaand of vernieuwend en ‘The Greater Emptiness’ vult ook geen gat op in je collectie omdat je ergens iets gemist hebt, maar kan wel dienen om bij alle andere black metal releases te zetten in je uitgebreide assortiment underground spul en je moet helemaal geen DSBM fan te zijn om dit te kunnen waarderen.