Dit plaatje heeft menig keren in de installatie gezeten, alvorens ik een fatsoenlijk begin kon maken met mijn verhaaltje. Eigenlijk zou dit precies mijn smaak moeten zijn; pakkende rock ‘n’ roll riffs, lekkere melodieën, zeer kundig en aansprekend gitaarspel en een capabele zangeres. Dat laatste is nu net het euvel; de stem, die volgens velen aan onder andere Gwen Stefani doet denken (toch niet de minste), kan ook op een andere manier heel bepalend zijn. Naast Stefani heeft de stem van Anlo Front voor mij namelijk ook duidelijke overeenkomsten met karakteristieke elementen van Lene Lovich, en dit samen met een vibrato die aan een hinnikende kikker kan doen denken, kan de aandacht behoorlijk afleiden. Zo’n vibrato kan erg hip zijn voor mensen die bijvoorbeeld ook graag naar Shakira luisteren, maar persoonlijk heb ik zelfs gedacht dat er iets mis was gegaan met downloaden van de promo; een storende factor dus.

Goed, buiten dit aandachtsafleidende element houden we een erg lekker klinkend en vakkundig gemaakt stukje rock ‘n’ roll over; strakke, pakkende riffs, een degelijke ritmesectie, spetterende leadgitaar en smaakvolle melodieën. Als referentie zou je kunnen denken aan een mix van oude jaren zeventig rock a la Kiss, een punky tintje in de lijn van The Donna’s, in combinatie met modernere Scandinavische bands als bijvoorbeeld latere Hellacopters. Ook de vocale lijnen zijn zelfs voor mij, als ik me afsluit voor de vibrato, zeer goed te verhapstukken; Anlo is niet voor niets winnares van Sweden’s Rock Voice geweest. Hopelijk wordt je niet gegrepen door het afleidend element in de vocalen, dan heb je hier een erg prettig en kwalitatief goed stukje muziek!