Ouderwetse Zweedse death metal, er is een markt voor. En dat is natuurlijk terecht, want het was in de begindagen een baanbrekend genre waar uit veel subgenres ontsproten zijn. Af en toe is het dan best prettig om zo’n puur basis album te luisteren. Nog leuker is het natuurlijk als er af en toe een nieuw album in dat genre uitkomt. En u raadt het natuurlijk nooit; dat is precies wat er nu gebeurd is!

Nightbearer komt uit Duitsland en grijpt terug op de zo geroemde stijl uit de jaren 90. De zanger klinkt als een kameel met keeltyfus en het album als een stoomtrein die door een grindbak ploegt. Dus dat is alvast dik in orde, maar het is niet allemaal hosanna. Uiteraard niet, want ik heb altijd wel wat te zeuren. Dit keer vind ik het echter heel legitiem. Het probleem zit hem daar in dat de songs gewoon niet allemaal even boeiend zijn. De spanningsboog is niet altijd aanwezig en men heeft nog niet bewezen echt veel beklijvende nummers te kunnen schrijven. Alle nummer beginnen overigens wel vrij sterk, maar verzanden dan vaak in een soort wachtstand… wachtend tot het echt moddervet wordt. Het lijkt wel alsof er soms niet genoeg inspiratie aanwezig is. Zo is ‘Lycantropic Death Squad’ een erg vervelend nummer door de vele herhalingen. ‘As Cold As Their Eyes’ is dan weer precies het tegenovergestelde: een boeiend nummer met veel spanning en geweldig gitaarwerk. Het gitaarwerk is overigens het sterkste punt van dit album. Luister maar eens goed. Een ander sterk werkje is ‘The Gods May Weep’. Dit is een (deels) traag en dreigend gevaarte wat door zijn super zware refrein indruk maakt.

Uiteindelijk staan er dus best een paar vette tracks op dit album en het eindoordeel kan ook echt niet anders dan positief uitvallen. Uiteindelijk is dit lekkere, afwisselende, lompe death metal waar een doorgewinterde liefhebber volgens mij best tevreden mee kan zijn. Voor mij persoonlijk zitten er te weinig positieve uitschieters op om van een echte aanrader te spreken, maar dat hoeft voor een ander natuurlijk niet storend te zijn.