Night is begonnen als typische retro-NWOBHM band, die zwaar leunde op Judas Priest en Saxon invloeden. Deze bronnen van inspiratie zijn nog steeds in wellicht mindere mate herkenbaar, maar nu aangevuld met een veel breder scala aan hard rock invloeden. Zo kunnen de Thin Lizzy-achtige dubbele gitaren doen denken aan het huidige Dead Lord, en is er meestal een meer Blue Oyster Cult achtig, vloeiend melodieus, soms ietwat vlak tapijtje aan totaalgeluid aanwezig. De vaak behoorlijk gepolijste productie kan bij vlagen aan bijvoorbeeld Robin George doet denken.

De nummers zijn creatief en kundig qua opzet, maar naar mijn mening is de nogal afgemeten productie niet altijd in staat het maximale uit het totaalplaatje te halen; ook muziek als deze mag best eens een beetje uit de bocht schieten. Dit zou vooral voor een paar heel fijne riffs, dubbele lijnen en ook enkele lekkere solo’s een behoorlijke meerwaarde gehad kunnen hebben. Ondanks dat ondergetekende een groot liefhebber is van iets minder gepolijste randjes, kan dit album absoluut nog erg gewaardeerd worden als een stuk kwaliteitsmuziek. Deze band kan gewoon goede nummers schrijven, waarvan de uitvoering erg netjes, maar ook heel kundig en toch aansprekend kan zijn.