Nebula – Mojave Desert (USA) – 06 februari 2021
“Zelfs het plaatselijke ongedierte (Glass riep op een bepaald moment, midden in een song, “kijk daar zit een schorpioen”) bracht de band niet uit balans.”
Twee weken na het overweldigende audiovisuele spektakel van Earthless was het de beurt aan streekgenoten Nebula om de Mojave Woestijn onveilig te maken. Deel twee van de serie ‘Live in the Mojave Desert’ livestreams werd op 6 februari uitgezonden.
17 februari 2021 I Tekst: Jan-Simon Hoogschagen
Aan het uitgangspunt was niets veranderd: neem een bekende band die iedereen die enigszins bekend is in het stoner / desertrock genre wel kent, zet die op een pittoreske plek in de Mojave woestijn neer, laat de camera’s maar lopen en denk heel hard aan Pink Floyds “Live at Pompeii”. Wie twee weken geleden de eerste aflevering van de serie “Live In The Mojave Desert” concertfilms met Earthless heeft gezien, wist dat het verrassingseffect van deel twee met Nebula, het trio rond Fu Manchu oudgediende Eddie Glass, een stuk minder zou zijn. Maar toch, het avondje Nebula was compleet anders dan de monumentale jamsessie van Earthless en minstens even vermakelijk. Uiteraard werd de concertweergave ook dit keer voorafgegaan door wat archiefopnamen en reclame voor de merchandise, waarna regisseur en mastermind Ryan Jones gezellig wat kletste met de band. Het was een tamelijk melige discussie waarin de mannen zich verbaasden over de universele aantrekkingskracht van het genre waar ze intussen al ruim twintig jaar deel vanuit maken. Wat moeten ze in Scandinavië nou met desertrock en waarom is er in Berlijn in godsnaam een Desertfest? Maar het leukste van het hele gesprek was nog wel te zien hoe rock’n’roller pur sang Glass daar zat met zijn twee maanden oude zoontje Dylan. Weg was de bravoure, hier zat een trotse papa.
Na een klein uur waren voorprogramma en interview ten einde en was het tijd voor de hoofdmaaltijd, Nebula in actie. In totaal elf songs passeerden de revue, waarbij opviel dat gekozen was voor het recente werk. Maar liefst zes songs van het comebackalbum ‘Holy Shit’ uit 2019 werden gespeeld, naast een nieuw nummer van het album dat ergens dit jaar uit moet komen. Nebula is een strakke rockmachine wiens desertrock niet alleen geworteld is in de Zuid-Californische scene, maar net zo goed verwijst naar illustere voorbeelden als the Stooges en Mudhoney. De manier van zingen van Eddie Glass lijkt wel wat op die van Mudhoney’s Mark Arm. Puristen zullen zeggen dat beiden absoluut niet kunnen zingen, maar wat maakt het uit. Wat mist aan technisch kunnen wordt zonder meer goed gemaakt met bakken energie, wat misschien belangrijker is dan honderd procent zuiverheid.
Afgetrapt werd met ‘To The Center’, een oudje dat in de beginnende schemering behoorlijk werd opgerekt met een geïnspireerde fuzzende solo. Vanaf het begin werd duidelijk dat Nebula net als Earthless een prominente voorman heeft die kan schitteren – op zijn geheel eigen manier – dankzij de uitstekende basis die door de ritmesectie wordt gelegd. Bassist Tom Davies is overigens een bassist die zich niet naar de achtergrond laat wegdrukken, daarvoor is zijn spel te aanwezig. Gelukkig maar, want zijn basloopjes zijn meer dan slechts een fundament en hij lijkt soms eerder een ritmegitarist met slechts vier snaren dan een traditionele bassist. De schemering veranderde in duisternis en Nebula had duidelijk een real cool time in de woestijn. De bijna integrale uitvoering van ‘Holy Shit’ werd afgewisseld met minder bekend werk dat alleen op single is uitgebracht en een nieuwe song die zo te horen nog niet helemaal af was. Zelfs de titel ‘Highwire’ is niets meer dan een werktitel.
Nebula ging geïnspireerd de set door in een stijl die het beste omschreven zou kunnen worden als een Stooges en Mudhoney tribute uitgevoerd door Motörhead. Laid back en retestrak tegelijkertijd, een grote maar plezierige contradictie. Wat ons brengt bij het intermezzo. Ongeveer halverwege was tijd ingelast voor nog een vragenrondje en dit keer was de voor de hand liggende vraag wat de mannen de beste muziekfilm vinden, na ‘Nebula live in the Mojave Desert’ natuurlijk. Eddie Glass probeerde de show te stelen met een bijzondere outfit, maar nadat drummer Mike Amster iets over Hendrix en ‘Rainbow Bridge’ had gezegd kwam Tom Davies met de oneliner van de dag: ‘I hate Pink Floyd, but “Live at Pompeii” is the best thing ever, so I am a walking contradiction’.
Zelfs het plaatselijke ongedierte (Glass riep op een bepaald moment, midden in een song, “kijk daar zit een schorpioen”) bracht de band niet uit balans. Sterker nog, naar mate de show vorderde steeg het niveau. De tweede helft, met bijna uitsluitend werk van ‘Holy Shit’ werd vol overtuiging gebracht en zoals we intussen gewend zijn van Ryan Jones en zijn team was beeld en geluid van hoge kwaliteit. De vloeistofdia’s van de Mad Alchemy Liquid Light Show zorgden weer voor een passende omlijsting van de muziek – hoeveel mooier is het niet als zo’n rotspartij psychedelisch rose en paars wordt verlicht? Zonder verdere waarschuwing bleek ‘Witching Hour’ het laatste nummer te zijn. Het tweede bedrijf van het vijfluik Live in the Mojave Desert zat er op. Of toch niet? De film werd afgesloten met een akoestische toegift van Eddie Glass. De mannen waren in de gesprekken nogal ambivalent over dit concept. Het zou liveshows met publiek nooit kunnen vervangen, maar aan de andere kant… het wereldwijde bereik had ook wel zo zijn voordelen. Hoe het ook zij, deze livestream was meer dan geslaagd.
Check de onderstaande socials voor meer informatie over Nebula.