Het uit Duitsland afkomstige neànder heeft zijn tweede album afgerond; de plaat heet ‘eremit’ en op deze nieuwe schijf is de band dieper in zichzelf gedoken, op zoek naar identiteit. Het resultaat is een muzieklandschap dat uitgestrekter en meer intens is dan zijn voorganger.

De band zet op ‘eremit’ een geluid neer dat voorzien is van een aantal verschillende invloeden. Dan heb ik het niet over bands die weerklinken, alhoewel er bij mij wel één naam af en toe flink doorheen schemert. Die ga ik expres niet noemen omdat dat een vertekend beeld zal geven aan hen die ‘eremit’ nog niet geluisterd hebben. Wel maakt neànder gebruik van een zelfde soort post metal invloeden: het opbouwende element hiervan bijvoorbeeld, maar ook de soms wat afwezige en kille gitaarklanken. Sommige van de nummers hebben het herhalende karakter van stoner en we horen voldoende duistere riffs en hooks om te kunnen stellen dat doom ook vertegenwoordigd is.

Door (spaarzame) toevoeging van keyboards en het juiste gebruik van sologitaar weet neànder in deze donkere, zware brij voldoende atmosfeer te creëren om dit een album te maken waarbij je gerust en zacht knikkend je ogen kan sluiten. Ondanks het post metal-gehalte weet de muziek niet het naargeestige, melancholische gevoel te bereiken. Om nou te zeggen dat het tegendeel waar is zou ook een onwaarheid zijn, want vrolijk is het echt niet. ‘eremit’ bewandelt daardoor juist de fijne grens tussen duisternis en licht, die er wel in slaagt nostalgie op te roepen.